به گزارش آوای خزر،گروهی از محققان دانشگاه کینگز لندن، موسسه کارولینسکا و دانشگاه اراسموس روتردام در مطالعه اخیرشان ۱۰ ژن جدید مرتبط با کم شنوایی و بخشی از گوش که به این دلیل تحت تاثیر قرار می‌گیرد را شناسایی کردند.
این احتمال را که آسیب شنوایی مرتبط با افزایش سن عمدتا از سلول‌های مویی حسی سرچشمه می‌گیرد، کاهش داده و نشان داده بخشی از حلزون گوش به نام" stria vascularis "را می‌توان به عنوان یک هدف جدید برای درمان و کمک به افراد مبتلا به کم شنوایی مورد مطالعه قرار داد.
بسیاری از مردم با افزایش سن به تدریج بخشی از توانایی شنوایی خود را از دست می‌دهند و تخمین زده می‌شود که تا سال ۲۰۵۰ حدود ۲.۴ میلیارد نفر به نوعی از کم شنوایی دچار شوند.
اختلال شنوایی مرتبط با سن یکی از عوامل اصلی در کاهش کیفیت زندگی افراد به دلیل ناتوانی در شنیدن است و از طرفی یک خطر مهم و از عوامل زوال عقل نیز به شمار می‌رود.
طی این مطالعه محققان تجزیه و تحلیل‌های ژنتیکی را که قبلا در مراکزی در سراسر جهان انجام شده بود را همراه با نمونه‌هایی از ۷۲۳۲۶۶ نفر از ۱۷ مطالعه که از نظر بالینی به اختلال کم شنوایی تشخیص داده شده بودند را مورد مطالعه قرار دادند.
این مطالعه فراتحلیلی یکی از بزرگترین مطالعات فراتحلیلی است که تاکنون در زمینه ژنتیک شنوایی انجام شده است. طی این مطالعه محققان ۴۸ ژن مرتبط با کم شنوایی را شناسایی کردند که ۱۰ نوع جدید که به تازگی با شنوایی مرتبط شناخته شده بودند.
تجزیه و تحلیل بیشتر با بررسی ژنتیک موش نشان داد که کاهش شنوایی مرتبط با افزایش سن به دلیل تغییرات در stria vascularis است که برای شنوایی ضروری است.
نتایج این مطالعه راه را برای آغاز تحقیقات آینده هموار می‌کند و می‌تواند درمان‌های کاهش شنوایی را بهبود بخشد.
پروفسور "فرانسس ویلیامز" (Frances Williams) از دانشگاه کینگز لندن گفت: در این مطالعه ما ۱۰ ژن را که به تازگی با کاهش شنوایی مرتبط شده‌اند، شناسایی کردیم.
نتایج این مطالعه به وجود ژن‌هایی اشاره می‌کند که می‌توانیم آنها را برای اهداف غربالگری، توسعه دارو و حتی ژن درمانی در آینده استفاده کنیم. این مطالعه پایه محکمی برای بهبود درمان‌های کاهش شنوایی فراهم می‌کند.
پروفسور "کریستوفر آر کودروت" (Christopher R. Cederroth) از موسسه کارولینسکا گفت: از دهه ۱۹۷۰ این فرضیه وجود داشت که stria vascularis ممکن است در کاهش شنوایی در انسان نقش داشته باشد، اما شواهد مولکولی برای این موضوع تا به امروز وجود نداشت.
