«امیرآباد بهشهر منطقه آزاد شد» خبری که این روزها تیتر
یک و داغ سایتهای خبری و روزنامههای محلی استان مازندران شد.
پس از سالها مطالبه و انتظار مردم شرق مازندران، سرانجام با
پیگیریهای مجدانه مسئولین علیالخصوص دکتر شاعری نماینده بهشهر-نکا-گلوگاه در
مجلس شورای اسلامی، دکتر یوسف نژاد نماینده ساری و میاندرود و دکتر فلاح جلودار
استاندار مازندران، شورای عالی مناطق آزاد کشور بندر امیرآباد بهشهر را بعنوان
منطقه آزاد تجاری-صنعتی انتخاب کرد و پیرو آن نیز در نامهای از
سوی اکبر ترکان، دبیر شورای عالی مناطق آزاد تجاری-صنعتی و ویژه اقتصادی، آقای سجودی،
مشاور استاندار مازندران در جذب سرمایهگذاری داخلی و خارجی بهعنوان مدیر پروژه
منطقه آزاد تجاری- صنعتی امیرآباد منصوب شد.
همانطور که انتظار میرفت، این اتفاق درحالیکه میتواند تا
حدودی موجب رونق اقتصادی استان مازندران و خروج آن از رکود و کاهش نرخ بیکاری و
افزایش سرمایهگذاریها شود، مخالفت نمایندگان و فعالان سیاسی و اجتماعی غرب استان
را بههمراه داشت.
برای نمونه میتوان به نامه جمعی از فعالان سیاسی دانشجویی
مازندران به ریاست جمهوری اشاره کرد؛ که البته تناقضگویی نیز در آن وجود دارد.
بطور مثال در قسمتی از نامه آمده: "جناب
آقاي رييس جمهور، من به عنوان يك فعال سياسی و دانشجويی حامی دولت شما، انتظار
داشتم تا استاندار شما، حافظ منافع و آيندهی دولتتان باشد، نه اينكه شش ماه قبل
از انتخابات مهم و سرنوشتساز رياست جمهوری، با تيتر كردن خبر ايجاد منطقهی آزاد
تجاری در اميرآباد، اذهان نيمی از مردم استان پهناور مازندران را دچار تشويش،
نگرانی، و دلخوری نمايد و مردم شريف غرب مازندران را كه حامی شما بودند دلسرد و مأيوس
كند!" و به این ترتیب استان مازندران را به دو بخش غرب و شرق تقسیم کردند.
در بخش دیگری از نامه میخوانیم: "بخوبی ميدانيد كه مردم غرب
مازندران، اين مردم شريف و با فرهنگ همواره دارای خط فكری و عقيدتی معتدل و معقول
و به دور از تندرويهای سياسی شهرهی عام و خاص هستند.
مطمئن هستم حماسهی باشكوه مردم نوشهر در استقبال از حضرتعالی را
هرگز فراموش نخواهيد كرد.
جناب آقاي رييس جمهور، از شما انتظار داريم تا با اين اختلافافكنی و
دامن زدن به تفرقه و دوقطبی كردن استان، آنهم بوسيلهی استاندار برخورد قاطع، جدی
و سريع نماييد."
... و در این قسمت از متن کاملا موضعگیری خود را نسبت به شرق استان
نشان داده و بر طبل اختلاف کوبیدند؛ بطوریکه استقبال از رئیس جمهور در نوشهر را به
انحصار خود درآوردند، نه تمام مازندران.
حال که شرق استان مازندران پس از سالها در آستانه خروج از محرومیت و
رکود قرار گرفته، باید با پذیرش تعدد و تنوع ظرفیتها در خانواده بزرگ مازندران،
در راستای رسیدن استان به جایگاه واقعی تلاش کرد؛ نتیجهی این نامه نگاریها و سنگاندازیها
نهتنها پیشرفت عادلانه استان به نسبت ظرفیتهای موجود نیست، بلکه بروز نفاق و
دودستگی در مردم مازندران را در پی خواهد داشت و دید ملی به آنها را تغییر خواهد
داد.
لذا باید با دید کلان به مسائل استانی راه استفاده مناسب از ظرفیتها
را پیدا کرد؛ دستیابی به این وجدان عمومی دستاورد بزرگی است و اگر بهدست نیاید،
چه هزینههای گزافی که بر مازندران تحمیل نمیشود!
چه باید کرد؟ در پاسخ به اين پرسش نخستین قدم آن است که بدانیم چه
باید بخواهیم تا بهترین و بیشترین را خواسته باشیم:
تئوری ارائه شده و پیشنهاد ما به نخبگان غرب استان مازندران و شرق استان
گیلان این است که با بررسیهای کارشناسی و علمی، از ظرفیت و شانس حضور در مثلث
"انزلی-تهران-امیرآباد" نهایت استفاده را ببرند و با اجرای طرح و برنامه
و ساز و کارهایی، در مسیر رسیدن به مازندرانی ایدهآل همراه و همگام شوند.
در ادامه چند مزیت، زیرساخت و ظرفیت بندرامیرآباد بهشهر برای تبدیل
به منطقه آزاد تجاری بیان میشود:
- قرار گرفتن در مسير كريدور شمال-جنوب (نوستراک)
- قرار گرفتن در مسیر کریدور شمال شرق–شمال
غرب
- وجود زیر ساختهای ترانزیتی اعم از جاده ای
(دسترسی آسان به پایتخت، استانهای شرقی کشور، استانهای مرکزی و دیگر نقاط کشور )،
ریلی (اتصال به پایتخت و شبکه ریلی کشور، همچنین با تکمیل راه آهن شمال به خراسان،
ارتباط بهشهر به کشورهای آسیای میانه و کشورهای شرقی ایران )، هوایی (قرار گرفتن
بهشهردر بین دو فرودگاه بینالمللی گرگان و ساری با فاصله ای کوتاه و همچنین امکان
بهره برداری از فرودگاه بهشهر)، بندری (وجود بندر بزرگ امیرآباد بهشهر و ارتباط با
بنادر شمالی کشور، بنادر حاشیه خزر و همچنین بنادر شمالی اروپا)
- قرار گرفتن بهشهر در مسیر جاده ابریشم و
امکان دسترسی آسان به كشورهاي آسياي ميانه و شرق آسیا از طريق خاكي، آبي، ریلی و
هوایی.
شهرِ یاران بود و خاک مهربانان این دیار/مهربانی کی سر آمد شهریاران
را چه شد/صدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست/عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را
چه شد؟!
یادداشت از: علی بابانژاد
انتهای پیام/