گاهی این اقدامات تا اندازهای به پیش میرود که حکم محاربه با نظام را دارد و براساس ماده 183 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 "هر فردی که برای ایجاد رعب و هراس و سلب آزادی و امنیت مردم دست به اسلحه ببرد، محارب و مفسد فیالارض است". و قرآن نیز برای این افراد یکی از چهار مجازات شامل قتل فرد محارب، اعدام، قطع دست راست و پای چپ و نفی بلد(تبعید همراه با سختگیری) را در نظر گرفته است که مقام قضایی میتواند نسبت به صدور یکی از این احکام اقدام کند.
در ماده ی 183 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 مقرر می دارد: هر کس که برای ایجاد رعب و هراس وسلب آزادی و امنیت مردم دست به اسلحه ببرد محارب و مفسد فی الارض می باشد:
براساس ماده 617 قانون مجازات اسلامی، " هر فردی که به وسیله چاقو و با هر نوع اسلحه دیگر تظاهر یا قدرتنمایی کند یا آن را وسیله مزاحمت اشخاص یا اخاذی یا تهدید قرار دهد یا با کسی گلاویز شود، در صورتی که از مصادیق محارب نباشد، به حبس از 6 ماه تا دو سال و تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد".
برخی از جوانان جویای شهرت از سر ناآگاهی و یا با اهداف از پیش تعیین‌شده برای کُریخواندن حریف یا از میدان بهدر کردن او از ابزار قدرتنمایی و عربدهکشی استفاده می‌برند و بسیار مایل هستند که قدرت خود را در ملأ عام نشان دهند، یا بطور مستقیم در انظار عمومی یا از طریق انتشار تصاویر و کلیپ.
هنوز داستان عربدهکشی و قدرتنمایی چند جوان مازندرانی در صفحات مجازی از یادمان نرفته است، و البته فراموش نکردیم که همین قمهکشها و عربده‌کش‌ها وقتی به دست قانون افتادند، دیگر حرفی برای گفتن و چیزی برای قدرتنمایی نداشتند، بنابراین این اقدامات از اساس برای جلب توجه و ابراز قدرت کاذب است.
هر روزه اخباری از سراسر کشور مبنی بر دستگیری اراذل و اوباش و پایان دادن به فعالیت گروههای مختلف اخلالگر و گرداندن آنها در انظار عمومی را میخوانیم، اما گویا هنوز برخیها درس عبرت نگرفته‌اند و میخواهد بگویند: " ما هم هستیم".
اتفاقی که روز گذشته در بهشهر از شهرهای شرق مازندران رخ داد، نمونه بارزی از اخلال در نظم عمومی و ایجاد رعب و وحشت و تهدید در جامعه است که در آن دو گروه از اراذل و اوباش برای اینکه خودی نشان دهند و به قول معروف بگویند "کی از همه قویتره؟" با یکدیگر به نزاع پرداختند.
عربدهکشیهای این جوانان که حتی سه برادر از یک خانواده نیز در بین آنها بود، در مقابل دستگاه قضایی بهشهر و در برابر دهها زن، مرد و کودک انجام شد و این مصداق بارز اخلال در نظم عمومی و ایجاد مزاحمت است که در قانون اساسی برای آن جرم تعیین شده است.
این درگیری تا حدی بود که یکی از طرفین درگیری که به وسیله سلاح سرد مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، با بدنی زخمی و خونآلود خود را به دفتر دادستانی رساندند تا این مکان، جانپناه آنها باشد، همین اقدام این افراد و پناه آوردن آنها به دستگاه قضایی نشان میدهد که حتی اراذل و اوباش بهخوبی میدانند که قانون خط قرمز و مایه امید و اتکال است.
ماجرا به همین‌جا ختم نمیشود و ساعتی پس از درگیری، یک از طرفین درگیری برای ادامه تسویه حساب شخصی! به یک مغازه موبایلفروشی در پاساژ شهروند بهشهر مراجعه و با بنزین، این مکان را به آتش میکشد.
جالب است که این افراد تا به دست قانون نیفتاده و ترازوی اعمال آنها سنجش نشده است، خود را در شهری بیقانون یا خود را قانونگذار تصور کرده و بیمحابا و بیهیچ ملاحظهای دست به اقدامات خلاف عرف و قانون میزنند، اما وقتی که پایشان به دادگاه و بازداشتگاه و ندامتگاه میرسد، تازه بههوش آمده و در برابر قانون دیگر حرفی برای گفتن ندارند.
... و ای کاش! ندامتگاه برای تمامی اراذل و اوباش جای ندامت باشد و باز هم ای کاش که مماشات در کار نباشد و خویشاوندان صاحب منصب این جوانان بگذارند که آنها مدتی را در حبس باشند شاید متنبه شدند!
... و این نخستینبار نیست که عدهای در شهر بهشهر به قصد قدرتنمایی در نظم و امنیت عمومی اخلال ایجاد می‌کنند و شاید آخرین بار هم نباشد، اما از آنجا که دادستان عمومی و انقلاب بهشهر با همکاری ضابطان قضایی در دستگیری متهمان و برخورد با اراذل و اوباش از همه توان خود استفاده کرده است، امیدواریم کاهش چشمگیر و انشاالله پایان دادن به این قبیل جرائم که مایه سلب آرامش عمومی هستند را شاهد باشیم و دیگر فرد یا گروهی به خود اجازه ندهد که در انظار عمومی قمهکشی، عربدهکشی و گردنکشی کند.
بیتردید توان و قدرت واقعی از آن انسانهایی است که می‌توانند نفس سرکش خود را مهار کنند و این قدرت که برگرفته از عقل و منطق است؛ همواره بر احساسات و تمایلات زودگذر نفسانی ارجحیت داشته و قابل ستایش است.
انتهای پیام/
