محمد با علی روز اخوت/ ولایت را گره زد بر نبوت

یکی گوید سراپا عیب دارم/یکی گوید زبان از غیب دارم

نمی دانم که هستم هرچه هستم/قلم چون تیغ می رقصد به دستم

نه دِئبـِل نه فَرَزدَق نه کُمِیتَم/ ولیکن خاک پای اهل بیتم

الا ساقی مستان ولایت/ بهار بی زمستان ولایت

از آن جامی که دادی کربلا را/ بنوشان این خراب مبتلا را

چنان مستم کن از یکتا پرستی/ که از آهم بسوزد ملک هستی

هزاران راز را در من نهفتی/ ولی در گوش من اینگونه گفتی

زاحمد تا احد یک میم فرق است/ جهانی اندرین یک میم غرق است

یقینا میم احمد میم مستیست/که سرمست ازجمالش چشم هستیست

زاحمد هر دو عالم آبرو یافت/ دمی خندیدو هستی رنگ وبو یافت

اگر احمد نبود آدم کجابود/ خدا را آیه ای محکم کجا بود

چه می پرسند کین احمد کدام است/ که ذکرش لذت شُرب مدام است

همان احمدکه آوازش بهار است/ دلیل خلقت لیل النهار است

همان احمد که فرزند خلیل است/ قیام بت شکن هارادلیل است

همان احمدکه ستارُالعیوب است/ دلیل راه و علّامُ الغیوب است

همان احمدکه جامش جام وحی است/ به دستش ذوالفقار امر و نهی است

همان احمد که ختم الانبیاء شد/ جناب کُنتُ کنزاً مخفیا شد

همان اوّل که اینجا آخر آمد/ همان باطن که برما ظاهرآمد

همان احمد که سرمستان سرمد/ بخوانندش ابوالقاسم محمّد

محمد میم و حاء و میم و دال است/ تدارک بخش عدل و اعتدال است

محمد رحمةٌ للعالمین است/ شرافت بخش صد روح الامین است

محمد پاک و شفاف و زلال است/ که مرآت جمال ذوالجلال است

محمد تا نبوت را برانگیخت/ ولایت را به کام شیعیان ریخت

ولایت بادۀ غیب و شهود است/ کلید مخزن سرّ وجود است

محمد با علی روز اخوت/ ولایت را گره زد بر نبوت

محمد را علی آیینه دار است/ نخستین جلوه اش در ذوالفقار است

به جز دست علی مشکل گشا کیست/ کلیدکُنتُ کنزاًمخفیا کیست

کسی دیگر توانایی ندارد/ که زخم شیعه را مرهم گذارد

غدیر ای باده گردان ولایت/ رسولان الهی مبتلایت

ندا آمد ز محراب سماوات/ به گوش گوشه گیران خرابات

رسولی کز غدیر خم ننوشد/ ردای سبز بعثت را نپوشد

تمام انبیاء ساغر گرفتند/ شراب از ساقی کوثر گرفتند

علی ساقی رندان بلاکش/ بده جامی که می سوزم در آتش

مرا آیینۀ صدق و صفا کن/ تجلی گاه نور مصطفی کن

شعر از مرحوم محمدرضا آغاسی

انتهای پیام/ 1354