سفره‌ای با هشت سین

به گزارش آوای خزر از ساری، مهدیه رجایی فر دانش آموز سال هشتم ، دو سال است که با قاب عکس پدر، سال جدیدش  را نو می کند. هفت ساله بود که اولین بار همراه پدر به هفت تپه آمد. پدر آن سال ها خادم الشهدا بود و برای مهدیه تعریف می کرد:« ازاین خاک ،شهدای زیادی به سمت خدا پر کشیدند و ان شاء الله خادم هایی که دراینجا هستند روزی  فرا می رسد که شهید مدافع حرم می شوند.»

دختر شهیدمدافع حرم رجایی فر، آرزو کرد امسال هر طور شده به راهیان نور بیاید اما مادرش اجازه نمیداد:« خیلی گریه کردم و به پدرم گفتم شما که به خوابم نمی آیید لااقل مادر را راضی کنید و من به راهیان نور بروم. تا اینکه بالاخره مادرم خودش ساکم را بست. به مادرم گفتم :چه اتفاقی افتاد که راضی شدی؟مادرم گفته بود ،پدرت را خواب دیدم که گفت:اجازه بده مهدیه به راهیان نور برود ،خودم مراقبش هستم.»

مهدیه رجایی فر رابطه پدر و دختری را با خاطره هایی که پر از  اشک و لبخند است تعریف می کند: «مادرم یک روز وظیفه ناهار درست کردن را بعهده ام گذاشت. از طرفی دلم می خواست همان روز همراه دوستانم در کلاس فرهنگی(حلقه صالحین بسیج) شرکت کنم. وقتی پدرم به خانه آمد  و با قیافه ناراحتم مواجه شد،علتش را از من پرسید و بعد اجازه داد با دوستانم به کلاس بروم. با این شرط که ناهار را طوری درست کند که مادرم به شک نیفتد،ناهار را من درست نکردم. به کلاس رفتم و قبل از اینکه مادرم به خانه بیاید، پدرم زنگ زد که به خانه برگردم. وقتی غذا درست کردن پدرم را دیدم ، زدم زیر خنده و گفتم :بابا طوری غذا را بد درست کردی که حتی دستپخت بچه چند ساله هم اینجوری نیست.»

ساعت 12 شب بود که تلفن پدر زنگ خورد ،تماسی که لبخند را از چهره دختر بابایی برمیدارد. مهدیه خاطره آن شب را با بغض تعریف می کند:« وقتی به پدرم گفتم کجا می خواهی بروی؟ گفت کابل پادگان آتش گرفته و باید بروم. گفتم پس چرا ساک لباس را برداشتی؟ که گفته بود بعد از پادگان برای ماموریت به زاهدان می روم. دوباره به پدرم گفتم :شما که زاهدان نمیرفتی؟ جوابم را نداد وبه اتاق امیرسجاد برادر 6 ماهه ام رفت و بوسیدش. با مادر و برادرم خداحافظی کرد .اما وقتی می خواست با من خداحافظی کند،گفته بود مهدیه جان بیا بغل بابا که شاید این آخرین خداحافظی و آخرین بوسه باشد، قهر کردم و پدرم را نبوسیدم. آخر فکر می کردم پدرم را دوباره میبینم.»

دخترنوجوان  شهید رجایی فر از لحظه ای می گوید که دیگر باید دلتنگی هایش را با قاب عکس پدر و بوی پیراهنش قسمت کند:« آن روز مدرسه بودم و امتحان ریاضی داشتم .دلشوره اینکه مبادا برای پدرم اتفاقی بیفتد از مدیر مدرسه اجازه گرفتم و به خانه زنگ زدم اما کسی چیزی به من نگفت. بعد از مدرسه به خانه رفتم . وقتی صدای گریه برادرم را شنیدم و گفتم چیزی شده؟ برادرم گفت:آن بابایی که هر سال در دارالقران مراسم فاطمیه می گرفتیم، دیگر نیستش که فاطمیه بگیریم.»
 
دختر آن حسی که وقتی روی دست پدرش میخوابید را هنوز با خود دارد و به سوال ما درباره بازگشت پیکرپدرش اینطور جواب میدهد:«وقتی می بینم حضرت زینب(سلام الله علیها)آنقدر پدرم را دوست دارد که بعد از دوسال پیکرش برنگشته، آرام می شوم.»
 
 دختر شهید مدافع حرم حسن رجایی فر با اینکه سن کمی دارد اما در حفظ آرمان های شهدا  با بیان اینکه شهید رجایی فر ها ،برای حفظ حجاب رفتند،می گوید:«پدرم رفت تا چادر از سرم نیفتد.»


انتهای پیام/ 1000