آوای خزر- رقیه توسلی: حتی المقدور از لابه لای قبرها طوری رد میشوم که از روی سنگ ها نباشد اما یک مسیرهایی واقعا نمیشود. پس برای جبران، اسم صاحبخانه را میبرم و تنگش یک خدابیامرزدتان میگذارم. سه شنبه است و آمده ام آرامگاه ملامجدالدین. جمعیت کم نیست. گروه گروه آدم می بینم که از تشییع و خاکسپاری برمی گردند. از آنجا که آدرس گردهمایی را درست نمیدانم، راه می افتم بلکه عل اللهی دوستان را پیدا کنم.
دنیای عجیبی ست اینجا. سوت و کوری پرُ همهمه. سالگرد درگذشت "فرامرز درخشنده" یکی از پیشکسوتان باسواد و مهربان رسانه است و مراسم خاطره گویی ترتیب داده اند که از بار فراق بکاهد و تسلایی باشد برای دوستدارانش. به اجتماعات نگاه می کنم ببینم چهره ای آشنا می یابم یا نه؟ که مادری می بینم زیر درخت بید، شمع روشن کرده برای جوان مرحومش... جلوتر پدری که نشسته بالا سر پسر کوچکش و زار میزند... پیرمردی هم می بینم که دارد برای قبری شعر میخواند. دقیقتر که می شوم متوجه میشوم برای همسر رفته اش شاعر شده... خانواده ای هم نوزاد به بغل آمده اند سر خاک. بگمانم آمدند سر مزار پدر بچه. انگار کرونا دستش را از دنیا کوتاه کرده و فرصت نداشت روی ماه فرزندش را ببیند.
چاره ای ندارم جز زنگ زدن. بعدِ مکالمه متوجه میشوم شرق آرامگاه کجا و غربش کجا؟ انگار باید مسیر طی شده را برگردم. اشتباهی آمدم. وقت برگشت، یکی از بانوان رسانه را می بینم که مثل من راه بلد نیست اما خب عجله ای هم ندارد برای تغییر مسیر. قصه را که جویا میشوم با انگشت چند متر آنطرفتر را نشانم میدهد و می گوید: واقعا بعضی ها نظرکرده اند. از کسی شنیدم این آقا که مراسم تدفینشه، هفت عضوش رو اهدا کرده. هفت نفر رو زنده کرده. دارم براش آیه الکرسی میخونم.
راه می افتیم. ساکت. نفسمان نه بواسطه ی ماسک که بخاطر دودوتاچهارتای اعمالمان تنگ است. چقدر حال غریبی دارد این سه شنبه. آدم ها و حرفها و احوال این دنیا با دنیای بیرون خیلی فرق دارد. خیلی عمیق است. شوخی ندارد. حرفی برای گفتن نمانده. اینجا ایستگاه آخر است.
سنجاق
آرتور میلر می گوید: وقتی نوشتی، دیگر نمی میری.
پی نوشت
امام محمدباقر (ع) میفرمایند: زیاد به یاد مردن باش. کسی که زیاد به یاد مردن باشد مسلما از دنیا قطع علاقه خواهد کرد.
انتهای پیام/۱۰۰۰
