آوای خزر/ خاندان گوچی (ریدلی اسکات ــ ۲۰۲۱) به آن بدی هم نیست که گفته بودند. اگر خیلی سخت نگیریم می‌شود تا آخر تماشایش کرد، ولی خب البته به این شرط که دائم به خودمان بگوییم این داستانی است درباره‌ی یک خانواده‌ی مشهور و عجیب و غریب، ریدلی اسکات پشت دوربین است و چندین ستاره‌ی مشهور هم جلوی دوربین.
اگر اینها را از ذهن‌مان حذف کنیم و بخواهیم فقط به خود فیلم نگاه کنیم، بی‌تردید می‌شود پرسید چرا باید این فیلم ۱۶۰ دقیقه‌ای را دنبال کرد، در حالی‌که ساختمان روایت گیج و آشفته به نظر می‌رسد، شخصیت‌ها را نمی‌شود دوست داشت، و مسئله‌ی مرکزی درام چندان واضح نیست. بدیهی است که نمی‌شود به بهانه‌ی «واقعی» بودن رخدادها، همه چیز را پشت هم چید و جلو رفت، بی آن‌که سر دربیاوریم لزوم مکث روی همه‌ی جزئیات چیست و اجزای مختلف پلات درنهایت می‌خواهند کجا همدیگر را کامل کنند.
سال ۲۰۲۱ شاید به ناخوشایندترین سال کارنامه‌ی آقای ریدلی اسکات عزیز تبدیل شده باشد: دو فیلم پرزحمت و دشوار با حضور ستارگان نامدار، نتیجه، بسیار کمتر از حد انتظار. نه به فیلم‌های محبوب تماشاگران تبدیل شدند نه جوایز قابل اعتنایی نصیب‌شان شد.
آقای اسکات البته این روزها در ۸۵ سالگی پشت دوربین ایستاده و مشغول فیلم‌برداری ناپلئون است با حضور واکین فینیکس در نقش ناپلئون بناپارت. ببینیم نتیجه چه خواهد شد.
انتهای پیام/1005
