یادداشت/
اولین سالگرد تشییع و تدفین شهدای غواص و خط شکن فرا رسیده است، یک سال پیش در چنین روزی، تمام مردم باهم شدند برای استقبالی که نه تشریفاتی بود و نه رنگ تشریفات داشت.
اولین سالگرد تشییع و تدفین شهدای غواص و خط شکن، فرا رسیده است و به راستی که چه روز فراموش‌نشدنی بود.
همان روزی که آفتاب زل زده بود در چشمهای مانده به راه، هوای شهر پر شده بود از بوی انتظار که تو را مست می کرد.
انگار ماه ها جابجا شدند، اردیبهشت آنهم در چله تابستان!
آن روز همه اهالی برای دیدار آمده بودند، وقتی می گوییم همه! یعنی تمام مردم. نه اینکه مردم تمام شدند!
تمام مردم باهم شدند برای استقبالی که نه تشریفاتی بود و نه رنگ تشریفات داشت.
نامه نگاری نشده بود.
مدیر اداره ای برای به صف کردن بچه های مدرسه ابلاغیه نگرفت.
رئیس سازمانی موظف نبود اتوبوس به اتوبوس استقبال کننده به شهر بیاورد.
همه استقبال رنگ و بویش از جنس مشتی خاک بود،ساده و صمیمی، بی تکلف.
خیابان به خیابان،میدان به میدان برایشان ایستادند، تمام قد، برای سروقامتانی که در ظاهر ، جز چند تکه استخوان، نبودند.
تا بحال استقبال به این بزرگی دیده بودید که در میان انبوه جمعیت چیزی از آنها بخواهید؛ گره ای ، قفلی دست و پای زندگی را بسته باشد، نه اینکه داد بزنید یا برای دادن نامه از سد آهنین محافظین خودتان را پرت کنید وسط جاده،توی دلتان با خودتان بگویید و عن قریب به آن برسید!
کاش دوباره برگردند، گره به کار این شهر افتاده و بازهم در حال احتزار است، نفسش بالا نمی آید، هوای بهشتی شما حیات دوباره میدهد، می شود دوباره برگردید...
علی ابراهیمی گتابی- 8 ذی القعده 1437
همان روزی که آفتاب زل زده بود در چشمهای مانده به راه، هوای شهر پر شده بود از بوی انتظار که تو را مست می کرد.
انگار ماه ها جابجا شدند، اردیبهشت آنهم در چله تابستان!
آن روز همه اهالی برای دیدار آمده بودند، وقتی می گوییم همه! یعنی تمام مردم. نه اینکه مردم تمام شدند!
تمام مردم باهم شدند برای استقبالی که نه تشریفاتی بود و نه رنگ تشریفات داشت.
نامه نگاری نشده بود.
مدیر اداره ای برای به صف کردن بچه های مدرسه ابلاغیه نگرفت.
رئیس سازمانی موظف نبود اتوبوس به اتوبوس استقبال کننده به شهر بیاورد.
همه استقبال رنگ و بویش از جنس مشتی خاک بود،ساده و صمیمی، بی تکلف.
خیابان به خیابان،میدان به میدان برایشان ایستادند، تمام قد، برای سروقامتانی که در ظاهر ، جز چند تکه استخوان، نبودند.
تا بحال استقبال به این بزرگی دیده بودید که در میان انبوه جمعیت چیزی از آنها بخواهید؛ گره ای ، قفلی دست و پای زندگی را بسته باشد، نه اینکه داد بزنید یا برای دادن نامه از سد آهنین محافظین خودتان را پرت کنید وسط جاده،توی دلتان با خودتان بگویید و عن قریب به آن برسید!
کاش دوباره برگردند، گره به کار این شهر افتاده و بازهم در حال احتزار است، نفسش بالا نمی آید، هوای بهشتی شما حیات دوباره میدهد، می شود دوباره برگردید...
علی ابراهیمی گتابی- 8 ذی القعده 1437
نظرات شما
پربازدیدترین ها
پربحث ترین ها
آخرین اخبار
