جدا از علم الهدی برخی از چهره‌های اصلاح طلب هم ظریف را گزینه مطلوبی برای جانشینی روحانی می‌دانند. این مسائل در حالی مطرح می‌شود که به نظر می‌رسد ظریف نمی‌تواند جانشین مناسبی برای روحانی باشد.
این دقیقا همان اشتباهی است که ایرانیان عادت به تکرار آن دارند. جامعه ایرانی تا فردی در زمینه سیاسی و اجتماعی موفق می‌شود برای او پست‌های مختلفی در نظر می‌گیرند و انتظار دارند در آن پست نیز موفق باشد. این اشتباه برای ظریف نیز در حال تکرار است.
محمد جواد ظریف، یک دیپلمات برجسته و محبوب است. کسی که توانست طی دو سال پرونده‌ای که 10 سال به طول انجامیده بود را به سرانجام برساند؛ امروز، ظریف از محبوب ترین سیاستمداران ایرانی است و می‌تواند در صدر تمام لیست‌های انتخاباتی در هر انتخاباتی قرار بگیرد.
ظریف را اما نباید وارد این بازی کنیم. به جای اینکه برای او قبای ریاست جمهوری بدوزیم، سعی کنیم از او استادی بسازیم که دیپلمات‌هایی همچون خود پرورش دهد. قرار نیست هر فرد موفقی به ساختمان پاستور راه پیدا کند. از کجا معلوم ظریف موفق در عرصه دیپلماسی در عرصه کشور داری نیز موفق باشد؟
ظریف می‌تواند تبدیل به «کسینجر ایران» در زمینه سیاست خارجی باشد. او می‌تواند به دلیل تجربه‌ای که در این سال‌ها به دست آورده است - و مشخصا در حوزه آمریکا تجربیات فراوانی دارد- مشاور تمام روسای جمهور ایران در زمینه دیپلماسی و رابطه با آمریکا باشد. ظریف امروز به عنوان یکی از دیپلمات برجسته در جهان مطرح است و باید سعی کنیم در همین زمینه از او استفاده کنیم.
تبحر ظریف نیز در عرصه دیپلماسی است. تحصیلات او در زمینه است و سابقه وزیر خارجه نیز تماما در زمینه سیاست خارجی و حقوق بین الملل است. بهتر است از تمام ظرفیت او در این زمینه استفاده کنیم. نباید اجازه بدهیم چنین نیروی توانمندی را به راحتی و با وارد کردن به فضای سیاسی کشور از دست بدهیم.
ظریف باید نسل تازه‌ای از دیپلمات‌های ایران را پرورش دهد و این کار برای او از هزار ریاست جمهوری بهتر است.
از سوی دیگر خود حجت الاسلام غرویان می‌گوید در صورت فشار به روحانی به سراغ ظریف می‌رویم. به نظر می‌رسد این روحانی ساکن قم به این نکته توجه نکرده است که اگر روحانی نتواند زیر فشارها دوام بیاورد قطعا ظریف نمی‌تواند این فشارها را تحمل کند. اگر به یاد داشته باشید در بسیاری از جلسات آتشین بین تیم مذاکره کننده هسته‌ای و نمایندگان مجلس، ظریف عراقچی را راهی پارلمان می‌کرد تا او با نمایندگان چانه زنی کند.
