آوای خزر/ دویست و یک سال پیش، در خانواده‌ای کوئیکر در ایالت ماساچوست، دختربچه‌ای به دنیا آمد که فرزند دوم در میان هفت فرزند بود. دختربچه‌ای که نه تنها یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین چهره‌های مبارز حق رای آمریکا شد، که از مهم‌ترین زنان فمینیست تاریخ سراسر جهان است. نام دختر سوزان بی.انتونی بود.
بی.آنتونی در خانواده‌ای رشد کرد که به‌غایت مذهبی و همزمان بسیار فعال در کنشگری سیاسی و اجتماعی بودند. هفده ساله بود که شروع به امضا جمع کردن برای لغو برده‌داری در ایالت کرد. پدرش فعال ضد برده‌داری بودند و دو برادرش اصلا به کانزاس رفتند تا فعالانه و تمام‌وقت برای لغو برده‌داری در جنوب مبارزه کنند. در سال ۱۸۵۱ چرخ روزگار این‌جور چرخید که بی.آنتونی و الیزابت کدی استنتون، در کنفرانسی یکدیگر را ببینند و یکی از مبارک‌ترین اتحادها و همکاری‌های زنانه‌ی تاریخ شکل بگیرد.
در آمریکا روزی است به نام «سوزان بی.انتونی»؛ روزی برای پاسداشت زنی که تمام بزرگسالی‌اش را جنگید تا حق رای زنان در آمریکا تصویب شود و به عمر او قد نداد. در ۸۶ سالگی خسته و اندوهگین از دنیا رفت و باید ۱۴ سال دیگر می‌گذشت تا حق رای زنان در آمریکا قانونی شود. در یکی از آخرین اظهارنظرهای خود قبل مرگ، خسته و به غم‌نشسته گفت: «تمام عمر جنگیدن، تمام عمر را وقف جنگیدن کردن برای یک خواسته، یک هدف و نرسیدن، نرسیدن...» بعد اما باز جمله‌ی معروف‌اش را گفت که از مهم‌ترین شعارها از همان روزگار تا امروز است: «در این راه طولانی، چیزی به نام شکست نداریم.»
اما تاثیر سوزان بی.انتونی و زنان مبارز حق رای بر جنبه‌های دیگر اجتماعی و سیاسی آمریکا چه بود؟ تحقیقات تازه نشان می‌دهد که زنان مبارز حق رای، چه تاثیرات شگرف دیگری در تاریخ آمریکا داشتند که با کم‌توجهی و گاه بی‌توجهی روبرو شده است.
یکی از این تاثیرات، نقش مهم آن‌ها در شکل‌‌گیری خدمات دولتی رفاهی در آمریکاست. در سال ۱۹۲۰ که زنان آمریکا برای اولین‌بار به پای صندوق‌های رای رفتند، خیلی زود نشان دادند که خواسته‌های آن‌ها از نمایندگان (که هنوز همگی مرد بودند)، چیزهای دیگری است. آن‌ها خواهان حق بهداشت و درمان دولتی بودند. از همان اول سازمان‌های زنان شروع به لابی کردند تا چنین لایحه‌ای در کنگره‌ی آمریکا تصویب شود. یک سال بعد لایحه‌ی موسوم به «شپارد-توئنر» در کنگره تصویب شد که اولین لایحه‌ای بود که برای تامین حق بهداشت و سلامت بارداری، زایمان و نوزادان بود و برای اولین‌بار بودجه فدرال برای تحقق این موضوع تعیین و تصویب شد. کنشگران حقوق زن، خانه به خانه درها را کوبیده و از زنان خواسته بودند که در انتخابات شرکت کرده و به نامزدهایی رای بدهند که به این لایحه رای مثبت خواهند داد. از زنان خواسته بودند به کنگره پشت سر هم نامه بنویسند و خواستار تصویب این لایحه بشوند. فقط یک سال بعد تصویب این لایحه، مرگ و میر نوزادان در آمریکا هشت درصد کاهش پیدا کرد.
فعالان حق رای زنان و سازمان‌های آن‌ها باعث گسترش و توسعه‌ی حق آموزش رایگان در سراسر آمریکا شدند. تحقیق تازه‌ای نشان می‌دهد که بین سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۰ و بعد از شروع رای دادن زنان، بودجه دولتی که صرف آموزش همگانی شد افزایش چشمگیری پیدا کرد و دست‌کم یک سوم این افزایش بودجه، مدیون تلاش‌ها، کنشگری و لابی فعالان حق رای زنان است. همزمان وضعیت و امکانات تحصیلی کودکان با امتیاز کمتر (به‌ویژه کودکان سیاه‌پوست یا لاتین‌تبار) بهتر شد که همه نتیجه‌ی فشارها و تلاش فعالان زن بود.
زنان فعال حق رای و نهادهای آن‌ها همچنین بر سیاست خارجی آمریکا تاثیر انکارناپذیری داشتند. از اولین دوره‌ای که زنان آمریکا رای دادند تا همین امروز، همیشه و همواره، زنان بسیار کمتر از مردان از هر سیاست جنگ‌طلبانه حمایت کردند، بسیار بیشتر به نمایندگانی رای دادند که صلح‌طلب و مخالف مداخله‌ی نظامی آمریکا در کشورهای دیگرند و همواره اکثریت زنان رای‌دهنده از سیاست‌های صلح‌طلبانه و دیپلماسی حمایت کردند. تحقیق دیگری نشان می‌دهد زنان آمریکا نیز همچون زنان دیگر جهان همه تاریخ، بسیار کمتر از خشونت حمایت کردند.
از وقتی زنان در جهان پشت سر هم حق رای پیدا کردند، سیاست بین‌الملل هرچه بیشتر به سمت دیپلماسی و مذاکره رفت و از خشونت‌ورزی و جنگ کاسته شد. نتیجه تحقیقی نشان می‌دهد اگر زنان حق رای نداشتند، ما بین سال ۱۸۱۶ تا ۲۰۱۰ میلادی، دست‌کم ۱۹۲ درصد بیشتر جنگ و مداخله نظامی را شاهد بودیم.
زنان فعال حق رای حتا قبل از جنگ جهانی دوم نیز مدافع صلح‌طلبی بودند، بنابراین صلح‌طلبی زنان کنشگر و زنان رای‌دهنده محصول دوران بعد از جنگ جهانی دوم و سلاح هسته‌ای و اقتصاد ورشکسته بعد جنگ و غیره نیست. اکثریت زنان کنشگر به شکلی ریشه‌ای مخالف جنگ و درگیری نظامی‌اند و زنان را به رای به سیاست‌های صلح‌طلبانه تشویق می‌کنند. این البته به این معنا نیست که زنانی که به ریاست کشور می‌رسند هم صلح‌طلب‌اند. متاسفانه تحقیق هم نشان می‌دهد اغلب این زنان برای این‌که نشان بدهند زنی مطابق با کلیشه‌های جنسیتی از زنان نیستند و «قوی و لایق این شغل‌اند»، سیاست‌های جنگ‌طلبانه و سخت‌گیرانه‌تری اتخاذ می‌کنند.
این روز در آمریکا، «روز رئیس‌جمهور» نیز هست. امسال ۵۷ درصد افرادی که به جوزف بایدن رای دادند، زن بودند. بار دیگر زنان نشان دادند که از سیاست‌های به دور از هیاهو و جنگ و افراط‌گری، حمایت بیشتری می‌کنند و بدون رای آن‌ها مجالی برای این سیاست‌ها ممکن نیست. در دویست و یکمین سال تولد سوزان بی.انتونی، آمریکا ۲۴ سناتور زن و ۱۱۸ نماینده‌ی زن در پارلمان قانون‌گذاری دارد و از همه مهم‌تر، بالاخره معاون رئیس‌جمهور یک زن است. اگر امروز زنده بود، بی‌شک جمله‌ی کلیدی‌اش را بار دیگر مصمم تکرار می‌کرد: «در این راه طولانی، چیزی به اسم شکست نداریم.» تولدت مبارک سوزان بی.انتونی.
انتهای پیام/1005
