جرم آسمانی غول‌پیکر، به سوی منظومه خورشیدی می‌آید.
به گزارش آوای خزر، برناردینلی - برنشتاین، بزرگ‌ترین دنباله‌داری که تاکنون کشف شده، در حال بازگشت به منظومه خورشیدی است.
این دنباله‌دار در فاصله ۲۹ واحد نجومی (۴.۳ میلیارد کیلومتر) از منظومه خورشیدی - ۲۹ برابر فاصله بین زمین و خورشید - قرار گرفته و از این‌رو، بر اساس پژوهش جدید منتشر شده در نسخه پیش از چاپ، تقریبا در یک دهه آتی به این منظومه می‌رسد.
دنباله‌دار برناردینلی - برنشتاین (با نام علمی C/۲۰۱۴ UN۲۷۱ که هزار مرتبه از میانگین دنباله‌دار‌ها بزرگ‌تر است، نخستین‌بار در سال ۲۰۱۴ از سوی «پدرو برناردینلی» و «گری برنشتاین» کشف شد.
در حال حاضر، این دنباله‌دار ۱۵۰ کیلومتری در اَبر اُورت (Oort) واقع شده است. اَبر اُورت، مجموعه‌ای بزرگ از سنگ‌های یخی به ابعاد کوه بوده که دنباله درخشان یا به‌اصطلاح «گیسو» [یا کُما] در پشت آن، نشانه آن است که این اجرام در حال نزدیک شدن به نواحی گرم‌تر منظومه خورشیدی داخلی هستند.
خوشبختانه این غول سنگی، تهدیدی ضد زمین نیست و احتمالا از بیرون مدار زحل، از فاصله ۱۰.۹۷ واحد نجومی [۱.۶ میلیارد کیلومتر] زمین عبور خواهد کرد.
با وجود این‌که در مقایسه با دفعه قبلی [این دنباله‌دار به منظومه خورشیدی نزدیک شده بود] به‌طور قابل توجه، این فاصله کمتر است، اما به معنای آن نیست که انسان بتواند بدون استفاده از تجهیزات [رصدی] از جمله تلسکوپ، آن را ببیند.
بار قبلی که دنباله‌دار برناردینلی - برنشتاین [به منظومه خورشیدی] بازگشت، ۳.۵ میلیون سال پیش بود و پس از دور شدن تا ۴۰ هزار واحد نجومی، به فاصله ۱۸ واحد نجومی (۲.۶ میلیارد کیلومتر) از خورشید رسید.
آن‌گونه که در تارنمای لایوساینس نقل شده است، پژوهشگران می‌گویند: «برآورد ما این است که برناردینلی - برنشتاین، دنباله‌داری جدید است؛ به این معنی که هیچ شواهدی مبنی بر این‌که این دنباله‌دار از فاصله ۱۸ واحد نجومی (۲.۶ میلیارد کیلومتر) به خورشید نزدیک‌تر شده باشد، در دست نیست.»
این دنباله‌دار، نخستین‌بار در سال ۲۰۱۴ در فاصله چهار میلیارد کیلومتری منظومه خورشیدی، تقریبا در فاصله‌ای برابر با فاصله نپتون [با خورشید] کشف شد.
پدرو برناردینلی، پژوهشگر دوره پسادکتری در دانشگاه واشنگتن، به نشنال جئوگرافیک گفت: «به‌قدری با من تماس می‌گرفتند که زنگ تلفنم قطع نمی‌شد. انتظار نداشتم که جامعه علمی از این کشف، استقبال کند!»
دانشمندان می‌گویند به‌منظور فهم شرایط نخستین تاریخ منظومه خورشیدی، بررسی این دنباله‌دار بسیار مهم است و می‌تواند اطلاعات بیشتری درباره ابر اسرارآمیز اُورت در اختیار آنها بگذارد.
اگرچه دنباله‌دار برناردینلی - برنشتاین، قریب به یقین، خطری ضد زمین نخواهد داشت، سازمان فضایی ناسا به‌منظور مقابله با تهدید‌های خطرناک‌تر فضا، در حال کار روی طرح‌های احتمالی مقابله با آن است.
پژوهشگران چینی نیز به‌منظور تمرین برای منحرف کردن مسیر حرکت سیّارک‌ها از زمین، قصد دارند ۲۳ موشک «لانگ مارچ ۵» از آن کشور به فضا پرتاب کنند. آنها سیّارک بنو را هدف قرار خواهند داد که بین سال‌های ۲۱۷۵ تا ۲۱۹۹ به فاصله ۷.۵ میلیون کیلومتری مدار زمین خواهد رسید و خطر برخورد آن، به احتمال، ۱ به ۲۷۰۰ برآورد شده است.
در این میان، ناسا نیز سنگی [سیّارکی] به نام دیدیموس (Didymos) را هدف قرار می‌دهد. ابعاد این سیّارک تقریبا به اندازه هرم بزرگ مصر است و ناسا به‌منظور تلاش برای تغییر دادن مسیر حرکت این سیّارک در فضا، در برخورد عمدی از قبل تعیین‌شده، یک فضاپیما را به آن می‌کوبد./ایندیپندنت
انتهای پیام/1005
نظرات شما
پربازدیدترین ها
پربحث ترین ها
آخرین اخبار
