سفر استاندار مازندران به اشرف‌البلاد/۲
شوق دیدار در مناطق محروم بهشهر
آوای خزر: برای مردمان روستا‌هایی که در منتهی‌الیه مناطق کوهستانی و صعب‌العبور زندگی می‌کنند و روزگاری‌ست گرد و خاک محرومیت بر پیشانی جاده‌ها و کوچه‌های آن نشسته، ورود شخص اول استان و دیدار چهره به چهره با او، شوق‌آفرین و امیدآفرین است.
آوای خزر – آزاده بابانژاد: از جاده‌های سرسخت و دست‌انداز که گاهی با آسفالت آرامش می‌دهد و گاه با شن‌ریزی یا جاده خاکی نفس‌ها می‌گیرد، از لابلای جنگل‌های سبز و رویایی هیرکانی، از مناظر دلفریب و بکر که هنوز به تسخیر انسان در نیامده و با صفای روستاییان صیانت می‌شود، در گذار از عاشقانه‌های پرنده‌های سبکبال با نغمه‌های شاد، به سوی مقصدی در حرکتیم.
خنکای جنگل هیرکانی در این روزهای گرم خرداد روح‌نواز است، تا چشم کار می‌کند زیبایی آفریدگار است و ترکیب موزونی از خلقت که نه اندیشه‌ای و نه دستی توان آفرینش آن را دارد.
غول‌های آهنین در کمرکش کوه در جاده‌ی «پاسند» به «یخکش» مشغول کارند تا مسیر تردد مردم را آسان کنند. استاندار مازندران با یکی از پیمانکاران به گفتگو پرداخت؛ ۷ کیلومتر از ده‌ها کیلومتر مسیری که آمدیم و ۱۱ کیلومتر از ده‌ها مسیری که جلوتر‌ها در پیش داریم نیاز به آسفالت دارد.
خنکای جنگل هیرکانی در این روزهای گرم خرداد روح‌نواز است، تا چشم کار می‌کند زیبایی آفریدگار است و ترکیب موزونی از خلقت که نه اندیشه‌ای و نه دستی توان آفرینش آن را دارد.
غول‌های آهنین در کمرکش کوه در جاده‌ی «پاسند» به «یخکش» مشغول کارند تا مسیر تردد مردم را آسان کنند. استاندار مازندران با یکی از پیمانکاران به گفتگو پرداخت؛ ۷ کیلومتر از ده‌ها کیلومتر مسیری که آمدیم و ۱۱ کیلومتر از ده‌ها مسیری که جلوتر‌ها در پیش داریم نیاز به آسفالت دارد.
این را هم بگویم که سهم برخورداری راه‌های روستایی مازندران از نعمت آسفالت ۶۰ درصد و در بهشهر ۳۰ درصد است، آمار‌ها نشان می‌دهد که ۲ هزار میلیارد تومان اعتبار لازم است تا ۳ هزار و ۴۰۰ کیلومتر راه روستایی استان آسفالت شود. (مازندران ۷ هزار و ۸۰۰ کیلومتر راه روستایی دارد که ۴ هزار و ۴۰۰ کیلومتر آن آسفالت شد)
به گفته مسوولان محلی، شهرستان بهشهر کمترین سرانه آسفالت روستایی را در استان و کشور دارد.
سفر ادامه یافت. هوا خیلی گرم است و این را زمانی حس می‌کنی که از دل جنگل دور می‌شوی و به تمدن می‌رسی! ما در «کارخانه آب معدنی سمبی» توقف کردیم، استاندار و هیات همراه از این طرح بازدید کردند.
این کارخانه در سال ۱۳۹۵ تاسیس شد و پیش از ساخت و پس از ساخت، مسوولان وقت قول داده بودند که ظرف دو سال ۲ کیلومتر از جاده دسترسی به شرکت احداث شود.
پیمانکار هنوز چشم به راه است، ۱۰ میلیارد تومان هزینه کرده است و می‌گوید: اگر جاده داشته باشیم تا پایان سال فاز جدید کارخانه جهت تولید دوغ و دلستر را راه‌اندازی و ۲۵ کارگر را به صورت مستقیم استخدام می‌کند.
در دل محرومیت بخش یانه‌سر، وجود این کارخانه برکت است، اما به دلیل نبود جاده، رانندگان رغبت به همکاری ندارند و پرداخت هزینه‌های حمل و نقل برای سرمایه‌گذار به صرفه نیست.
یک لیوان از آب معدنی چشمه سمبی را نوشیدیم، گوارا بود. استاندار گفت: باید تلاش کنیم جاده دسترسی به کارخانه زودتر احداث شود و اینجا رونق بگیرد.
از جاده «یخکش» به سمت «پارم» رفتیم، در ورودی روستا تعدادی از اهالی در انتظار ورود مسوولان بودند. شربت خنک آوردند و پذیرایی کردند. «طهماسب حبیبی» پدر آقای دهیار به عنوان یکی از بزرگان محل از مشکلات روستا گفت، از جاده، از آب، از غسالخانه، از زمین ورزشی، از طرح هادی و تقریبا چیزی را جا نگذاشته بود.
او تاکید داشت که اگر مسوولان وقت می‌گذارند و می‌آیند، این رفت و آمد‌ها نتیجه داشته باشد و اهالی به وعده مسوولان امیدوار باشند.
بار دیگر راه مقصد را در پیش گرفتیم، در جاده‌ی نزدیک به روستای «متکازین» توقف کوتاهی داشتیم؛ مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب مازندران نیز در همین مسیر بود. ماجرا را که از او پرسیدم گفت: در حال بررسی و رایزنی برای برق‌رسانی چاه آبی هستیم که قرار است به دهستان «عشرستاق» ببریم.
استاندار مازندران هم جویای این اقدامات شد. از وضعیت آبرسانی پرسید. گفته شد که آبان‌ماه قرار است این چاه آب در مدار قرار بگیرد. جهاد سازندگی هم پای کار می‌آید.
استاندار، اما می‌خواهد طرح‌های آبرسانی در استان تا هفته دولت آماده باشد، و آنوقت در ۳ هزار و ۵۰۰ روستای مازندران جشن آب گرفته می‌شود.
از این مسیر که گذشتیم، هنوز بیشتر از یک ساعت تا مقصد مانده بود، از جاده‌های سخت‌گذر، خاکی و دست‌انداز در یک روز گرم به زحمت گذشتیم. همین مناطق را با داشتن دره‌های عمیق برای روزهای بارانی و برفی متصور شدیم، واقعا خطرناک و ناامین است.
از خنکای جنگل که گذشتیم؛ به ورودی روستای «برما» رسیدیم، یک تابلوی قدیمی که روی آن نوشته بود "زادگاه شهید اسماعیل نوری" توجهم را جلب کرد. چند نفر زیر سایه یک درخت صنوبر با آب و شربت پذیرای مسافران شدند.
چند قدم جلوتر قبر یک شهید گمنام بود، روی آن نوشته بود شهید ۲۷ ساله. جایی که توقف کردیم مزار تک‌شهید است. سال گذشته میهمان مردمان «برما» شده است.
اطراف محوطه سنگ‌چین شده بود، برایم سوال بود که از سال گذشته تا حالا چرا کار اینقدر کند پیش رفته؟ کمبود اعتبار پذیرفته نیست.
بار دیگر جاده را در پیش گرفتیم، مقصد نزدیک بود. از زمان عقب بودیم، مثل ۱۰ سفر شهرستانی قبلی، برنامه‌های از پیش تعیین نشده‌ای اتفاق افتاد، موضوع این است که تا کنون کمتر پیش آمده که مسوول ارشد استان از مناطق محروم بازدید کند و برای همه مردمانی که برایش دست تکان می‌دهند، بایستد.
آن پسر جنگلبان در مسیر روستای محمدآباد که انگار سالهاست استاندار را می‌شناسد، می‌گفت: با تمام توان از جنگل دفاع می‌کند. یا آن مردی که نگران محیط زیست روستاست، آن مسوولان محلی در چند روستا که از صبح منتظر ورود مسوولان بودند تا مشکلاتشان را بگویند.
من فکر می‌کنم؛ فاصله‌ها تازه شکسته شده، اما نزدیک نشده، هنوز مانده تا مردم احساس کنند که فاصله‌ای بین آن‌ها و مسوولان نیست. شاید باید ابتدا به این واقعیت برسند که خود، ولی نعمت‌اند و مسوولان، خدمتگزار!
چشم‌های منتظر، بوی اسپند و صدای صلوات، صمیمیتی که خاص روستاهاست، و یک دل‌نگرانی در چهره برخی‌ها، و غمی سخت در چشم یک پیرزن از نبود فرزند، درد‌های ۳۰ ساله مرد ۵۰ ساله، و مردی که دوران انقلاب و جنگ را درک کرده. کمتر به شهر می‌رود و روستا را با همه سختی‌هایش دوست دارد.
بالاخره به مقصد رسیدیم؛ «ولو» آخرین روستا در جنوب غربی بهشهر و هم‌مرز با نکا. اینجا، اما آخر دنیا نیست، امکاناتی دارد و مشکلاتی. «ذکریایی» دهیار روستاست. او می‌گوید: اگر از سمت «لائین» یعنی نکا به شهر برویم یک و نیم ساعت طول می‌کشد و اگر از سمت عشرستاق و بهشهر برویم، سه ساعتی را باید در راه باشیم (ما نیز بدون احتساب توقف، از بهشهر تا ولو سه ساعت در راه بودیم).
آسفالت جاده روستایی، استقرار دکل مخابرات و شبکه تلویزیون، ایجاد اشتغال پایدار، آبرسانی، و ضرورت تجهیز درمانگاه عشرستاق از مهمترین مطالبات دهیار ولو بود.
«ایمانی» دهیار روستای «یارسم» نیز چیزی شبیه همین مشکلات را عنوان کرد. «حسینی» دهیار روستای «لمرد» از حمل آب با تانکر گفت و مشقت‌های تامین آب و ضرورت آبرسانی، و پل دسترسی سد گلورد که زودتر به انجام برسد، و طرح هادی روستایی.
روحانی محل نیز با خیر مقدم به استاندار و هیات همراه، اعلام کرد: برای نخستین‌بار است که یک استاندار به روستای «ولو» آمده است و امیدواریم برکات آن را مردم ببینند.
نوبت به استاندار رسید و همان ابتدا از تاخیری که رخ داد عذرخواهی کرد و یک عذرخواهی دیگر به این دلیل که ۴۵ سال از عمر انقلاب رفته است و مردم هنوز غم آب و رویای جاده آسفالته دارند و یک شرمندگی از اینکه دهستان عشرستاق ۳۲ شهید دارد و آن‌ها از دل همین جاده‌های سخت، با پای پیاده خود را در گرما و سرما به جاده رساندند تا عازم جبهه‌ها شوند و حالا هنوز مردمانش از جاده استاندارد و ایمن برخوردار نیستند.
استاندار مازندران با توجه به مشکلاتی که دهیاران عنوان کردند، اظهار داشت: این مطالبات در قالب مصوبه برنامه‌ریزی و برای آن اعتبار در نظر گرفته می‌شود و با پیگیری و همت دستگاه‌های مربوطه صورت اجرایی می‌گیرد.
مشروح سخنان استاندار را در آدرس https://www.avayekhazar.ir/۰۰۰Dfe ملاحظه کنید. تصاویر این نشست را در آدرس https://www.avayekhazar.ir/۰۰۰Dfd مشاهده کنید.
سخنان استاندار مازندران به پایان نرسیده بود که پیرمرد خوش‌صحبت آرام آرام به سمت استاندار رفت، خوش و بش کرد و زیر گوش استاندار چیز‌هایی گفت. بعد که از او پرسیدم چه می‌گفتی؟ خندید و گفت: هیچ! گفتم که به درد مردم برسید. اگر نمی‌رسید، به حرف‌های خودتان که باید عمل کنید!
صحبت از تماشای تلویزیون از طریق ماهواره شد، اهالی می‌گفتند: اینجا فرستنده تلویزیونی نداریم. دهیار هم می‌گفت: بچه‌ها جام جهانی را از طریق رادیو دنبال می‌کردند. آنتن‌دهی موبایل هم خیلی ضعیف است.
جالب است که یکی می‌گفت: نتوانستیم استاندار و مسوولان استان را در تلویزیون ببینیم، ولی در «ولو» دیدیم!
بارش باران بهاری آنهم برای دقایقی، به لطافت هوا کمک کرد. برنامه که تمام شد، باران هم متوقف شد. مصاحبه رسانه‌ها با استاندار به پایان رسید و مقصدی دیگر آغاز شد.
از جاده‌ای که آمدیم بازگشتیم با این تفاوت که هوا مه‌آلود است و در بخشی از مسیر، نم‌نم باران گرد و خاک را از جاده‌های خاکی برمی‌داشت. عطر گندمزار در هوا پیچید و تو می‌توانستی نفس عمیق بکشی و این شمیم را با همه وجودت حس کنی.
مقصد بعدی، سد «گلورد» بود که برای بازدید از روند اجرایی «پروژه پل قوسی سد گلورد» رفتیم. این پروژه از مصوبات سفر ریاست جمهوری بود. در بازدید قبلی گفته شده بود که اگر کار‌ها به خوبی پیش برود تا خرداد تمام می‌شود، اما اتفاق دیگری رقم خورد.
ماجرا اینجاست که در عملیات حفاری به رگه‌های سختی از سنگ رسیدند و به جای اینکه روزی ۳۰ متر حفر شود، ۷ متر حفر شد و عملا پروژه به تأخیر افتاد.
اگر اکتشافات بعدی منجر به کاهش روند بهره‌برداری نشود، امید این است که پیمانکار تا پایان سال، طرح را تحویل بدهد.
این پل قوسی که بخش هزارجریب نکا و یانه‌سر بهشهر را از طریق روستا‌های "ولم" به "رودبار" به هم متصل می‌کند؛ یک پل گردشگری است.
روز پنجشنبه ۱۲ آبان‌ماه سال گذشته نیز سید محمود حسینی‌پور استاندار مازندران و هیات همراه، بازدیدی از این سد از سمت نکا داشتند.
این پروژه اکنون ۸۰ درصد پیشرفت فیزیکی دارد و پیش‌بینی می‌شد تا تیرماه ۱۴۰۲ به بهره‌برداری برسد که با این روند به تعویق می‌افتد.
امیر رحیمی پیمانکار طرح پل سد گلورد به خبرنگار ما گفت: از ابتدای سال ۱۳۹۹ عملیات اجرایی این پروژه را آغاز کردیم، اما محدودیت دسترسی داشتیم و اکنون در حال احداث پایه پل هستیم.
او با اعلام اینکه طول پل ۲۸۸ متر است، درباره اینکه آیا قطعات آن هم ساخته شده است، اظهار داشت: تمام قطعات فلزی پل در شرکت ماشین‌سازی اراک ساخته و آماده است که با احداث پایه پل، ادامه عملیات اجرایی را در مدت کوتاهی انجام می‌دهیم.
به گفته ابراهیم یخکشی مدیرعامل سابق شرکت آب منطقه‌ای مازندران، تا کنون۶۰۰ میلیارد تومان برای پروژه سد هزینه شده است و با هزار میلیارد تومان به پایان می‌رسد.
او درباره ۱۳ کیلومتر راه دسترسی به سد نیز اعلام کرد: تا جایی که در پیمان باشد را انجام می‌دهیم و اگر نباشد به پیمان اضافه می‌شود و مردم منطقه نگران آسفالت راه نباشند.
بازدید از پل قوسی سد گلورد به پایان رسید. تعدادی از مردم که به امید دیدار استاندار آمده بودند دور او حلقه زدند و مشکلات خود را بیان کردند.
بازدید‌های میدانی به پایان رسید. سفر شهرستانی به بهشهر اما در نیمه راه است. نشست استاندار با نمایندگان تشکل‌های مختلف مردمی، نخبگان و خانواده‌های شهدا، نشست کارگروه تسهیل و رفع موانع تولید و در پایان نیز نشست شورای اداری شهرستان بهشهر، به ترتیب برگزار شد.
ساعت ۰۰:۵۰ بامداد روز جمعه، سفر استاندار و هیات همراه به شهرستان بهشهر به پایان رسید.
انتهای پیام/۱۰۰۱/
مطالب مرتبط
نظرات شما
پربازدیدترین ها
پربحث ترین ها
آخرین اخبار
