به گزارش آوای خزر از شهرستان ساری، دومین کارگروه راهبردی مدیریت پسماند استان مازندران صبح امروز سه‌شنبه با پنج دستور کار شامل ارائه گزارش از مصوبات کارگروه قبلی، ارائه گزارش از آخرین وضعیت زباله‌سوز یا کمپوست شهرهای ساری، نوشهر، بابل و همچنین گزارشی از اقدامات انجام‌شده جهت جلوگیری از آتش‌زدن کاه و کلش در مزارع کشاورزی، تشکیل جلسه داد.
در این نشست، طبق معمول، موضوع اصلی کمبود اعتبارات بود؛ زباله‌سوز ساری که در تحلیل کلی به نیمه‌های پیشرفت رسیده است. همچنان در گیر و دار نقدینگی است. زباله‌سوز ساری با ظرفیت اسمی 450 تن زباله در روز نیاز به حدود 120 میلیارد تومان هزینه تکمیلی دارد.
سایت زباله بابل باوجود اینکه یکی از سایت‌های قابل دفاع و نسبتاً اصولی مازندران است اما برای مرحله تکمیلی 5 میلیارد تومان اعتبار لازم دارد. استانداری نیز با کلیات طرح تکمیلی آن در فاز سوم موافقت کرده است.
شهر بابل در سالجاری برای پروژه‌های زباله‌سوز و کمپوست این شهر 30 میلیارد تومان اعتبار درخواست کرده است. علاوه بر این به 24 میلیارد تومان برای "لندفیت" در کارخانه کمپوست نیاز دارد.
شهردار نوشهر که از چندصد کیلومتر آنسوتر خود را به جلسه استانداری رسانده است؛ می‌گوید: پروژه ملی نیروگاه 200 تنی زباله‌سوز نوشهر در سال 90 استارت خورد. قرار بود 22 ماهه تمام شود اما در هشتمین سال قرار دارد. پیشرفت ابنیه‌ی آن به 94 درصد رسیده است. ساختمان تصفیه‌خانه نیز 2.5 میلیارد تومان نیاز دارد.
"زباله‌سوز نوشهر تاکنون 80 میلیارد تومان هزینه در برداشته و با این اوضاع اقتصادی، 28 میلیارد تومان دیگر برای آن پیش‌بینی شده است".
در بخشی از کارگروه، پیرو نشست پیشین، یکی از اعضای شرکتِ "ققنوس سرخ سرزمین کهن مازندران" از طرح زباله‌سوز گفت. علی‌اکبر جعفرنژاد و دیگر دوستان جوانش با حمایت پارک علم و فناوری مازندران دستگاه زباله‌سوز را طراحی کردند و آن را با صرف 5 میلیارد تومان به تولید رساندند.
این دستگاه به‌صورت پایلوت قابلیت تبدیل 20 تن زباله را در 24 ساعت به مواد کم‌حجم و کم‌ضرر برای محیط زیست دارد. در مصرف صنعتی نیز 15 تن زباله را در 8 ساعت به مواد بسیار کم‌حجم تبدیل می‌کند. مواد نهایی مواد بسیار کم‌ضرر و بعضا بی‌ضرر برای محیط زیست هستند.
شرکت ققنوس به دنبال زمین مناسب است. 2 مورد جانمایی صورت گرفته است اما حد فاصل آن تا منطقه مسکونی واقع در روستا کمتر از هزار متر است که این فاصله از لحاظ قوانین زیست‌محیطی باید 1500 متر باشد. قرار است در صورتی که تبعات اجتماعی نداشته و با رضایت اهالی باشد؛ محیط زیست اجازه فعالیت را صادر کند و این منوط به برگزاری نشست جداگانه‌ای است که به‌زودی با حضور نماینده محیط زیست، استانداری، پیمانکار و معتمد محلی برگزار می‌شود.
"شهردار جدید شهر آمل قاطعانه از طرح شرکت ققنوس حمایت کرده و معتقد است باید به جوانان میدان بدهیم و آنها را حمایت کنیم".
به سراغ دستور کار بعدی جلسه می‌رویم. صحبت از سوزاندن یا نسوزاندن کاه و کلش پس از برداشت محصول است. معاون بهبود تولیدات گیاهی سازمان جهاد کشاورزی مازندران معترف است که در دو سه سال گذشته به پشتوانه همین کارگروه مدیریت پسماند استان برخورد با کشاورزانی که اراضی خود را پس از برداشت محصول با هدف آماده‌سازی زمین برای کشت دوم یا کاشت محصول جدید، آتش می‌زنند، برخورد شده است و امسال به‌ندرت شاهد چنین مسائلی بودیم.
مجید بهادری این را هم گفت که بیشترین مشکل را در بابلسر، محمودآباد، فریدونکنار، آمل و بابل داریم و در شرق استان بسیار اندک است، یکی از دلایل مهم آن نیز آماده‌سازی زمین برای کشت دوم است.
"دستگاه شخم و شیار ساده با هزینه مناسب در استان قابل دسترسی بوده و تاکنون نیز در 10 هزار هکتار از اراضی به‌کارگیری شده است.
... مدیرکل محیط زیست مازندران این توضیحاتِ بدون آمار را قابل قبول ندانست و معتقد است بالاخره باید آماری از آتش‌زدن زمین و برخوردها داشته باشیم. حسینعلی ابراهیمی یادآور شد که در دانشگاه نور یک تیمی در همین خصوص فعالیت دارند. آنها کاه و کلش را خرد کرده و از آن مواد دیگری تولید می‌کنند؛ بنابراین می‌شود نه‌تنها این مواد ارزشمند را آتش نزنیم بلکه از آن ارزش افزوده به‌دست بیاوریم.
مهدی رازجویان معاون عمرانی استاندار مازندران نیز از سوزاندن کاه و کلش در مزارع انتقاد کرد و از جهاد کشاورزی خواست نظارت جدی‌تری داشته باشد. زیرا نظارت تنها در مرحله کاشت، داشت و برداشت نیست بلکه پس از برداشت باید ادامه داشته باشد و بهره‌برداران پس از برداشت محصول به حال خود رها نشوند.
"جهاد کشاورزی افرادی را که پس از برداشت محصول، اراضی خود را آتش می‌زنند به دادگاه معرفی کند، این برخورد و معرفی بیشتر از سال گذشته باشد تا بازدارنده باشد".
وی البته از اداره‌کل راه و شهرسازی گلایه‌مند بود که به‌طور مثال در حدفاصل آمل به بابل و بابل به قائمشهر در کناره‌ی جاده‌ها اقدام به آتش‌زدن می‌کند و درختان نیز آتش می‌گیرند. اگر مشکلی بر اثر آتش‌سوزی صورت بگیرد مسئولیت این اتفاق به‌عهده همین اداره است.
حضور نمایندگانی از تشکل‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد در کارگروه نیز نشان‌دهنده اهمیت سمن‌ها در تصمیمات حوزه محیط زیست است. علی مجتهدزاده یکی از این نمایندگان است که دغدغه محیط زیست دارد. او معتقد است اگر کارها به همین شکل پیش برود تا 100 سال دیگر هم به جایی نمی‌رسیم. لذا کارها باید اصولی و مهندسی باشد.
"در همه جای دنیا باید فرآیند تولید زباله، نگهداری در محل، جمع‌آوری و حمل و نقل و پس از آن نیز دفن زباله، سوزاندن و کمپوست‌کردن صورت بگیرد. ما هنوز نگهداری در محل و جمع‌آوری مناسب را نداریم".
داریوش عبادی نیز می‌گوید: 8 – 9 سالی است که به این جلسات می‌آیم. یک سازمان متمرکز در استان برای حل معضل زباله نداریم و ضرورت این سازمان بسیار احساس می‌شود.
"نیازمند تغییر نگرش و ایجاد رویکرد تازه هستیم که ببینیم کجائیم و باید به کجا برویم. حداقل در این مدت که در جلسات حضور داشتم؛ کارنامه‌ی خوبی از پسماند استان نداریم".
مدیرکل محیط زیست اما صحبت دیگری دارد. حسینعلی ابراهیمی‌کارنامی می‌گوید: "کارنامه بدی هم نداریم! ولی فکر می‌کنم چیزی که باعث عقب‌ماندگی می‌شود، همین تعارفات است. در گذشته کار شده است اما خروجی ندیدیم. ساماندهی‌های خوبی البته در بابل، نکا و چند شهر دیگر صورت گرفت. تصفیه شیرابه بابل هم راه‌اندازی شد. زباله‌های عفونی و ویژه تعیین تکلیف شدند. اما در برخی موارد نیز ضعف داریم. و همه مقصریم".
ابراهیمی تاحدودی فریاد برمی‌آورد که یک سایت دفن زباله در استان نداریم. آرزو به دل شدیم. بحث زباله‌سوز و کمپوست و تفکیک زباله از مبدأ نیز هنوز از آرزوهاست.
او ایراد کار را در نظارت‌ها دانست و گفت: وزارت کشور، پول و منابع را به سازمان همیاری‌ها و شهرداری‌ها داده است اما نظارت نیست. شهردار فعلی می‌گوید"من معلوم نیست که بمانم و وضعیت مرا با شورای شهر می‌دانید، شهردار جدید می‌گوید: تازه آمدم و هنوز جوهر انتصابم خشک نشده است". و ما " همچنان در این دور تسلسل استان را نگه داشتیم. باید سازمان همیاری‌ها برنامه‌ی نظارتی دقیق‌تری داشته باشد".
ابراهیمی با اشاره به تولید روزانه 950 گرم زباله در مازندران به‌صورت میانگین به‌ازای هر نفر که در کشور 600 تا 650 گرم است، تاکید کرد که آموزش باید از سطح یک یعنی از خانواده‌ها آغاز شود. بحث تفکیک زباله از مبدا و کاهش زباله چیزی است که از خانه صورت می‌گیرد.
مهدی رازجویان معاون عمرانی استاندار مازندران با قدردانی از زحمات مدیران پیشین تاکید دارد که اقداماتی در گذشته صورت گرفته است و ما نباید به دنبال ایرادات باشیم البته که باید تجربه بیندوزیم. اکنون باید با علمی که داریم اتفاق تازه‌ای را رقم بزنیم.
"باید برای خودمان برنامه داشته باشیم. هر چند حجم زیادی از زباله شهروندان این استان و مسافران را جمع می‌کنیم اما نظارت‌ها خوب نیست. همه دستگاه‌های مربوطه باید گوشه‌ای از این داستان را بگیرند و در حیطه مدیریتی خود نظارت کنند.
رازجویان که خواستار طرحی نو در کارگروه پسماند استان و یک خروجی مناسب از آن در زباله‌سوز، کمپوست، تفکیک زباله از مبدأ و یا در کاهش زباله است، انتظار دارد که موضوع تفکیک زباله از مبدأ جدی گرفته شود. تا زمانی‌که که این انگیزه در شهرداری‌ها و شورای شهر به‌وفور و جدیت دیده نشود؛ در مدیریت پسماند حرفی نداریم.
وی درباره طرح یکی از شرکت‌های دانش‌بنیان بار دیگر تاکید کرد به این دلیل که این سیستم تاکنون در جایی انجام نشده و تنها در حد کوره بوده است. لذا سرمایه‌گذار باید ضمن متعهد شدن به تمامی الزامات، تبعات کار خود را بپذیرد.
رازجویان پیشنهاد داد که اعضای کارگروه مدیریت پسماند استان در نشست آینده حتما قوانین محیط زیستی را مطالعه کنند. برنامه‌های خود را براساس قوانین و الزامات عنوان کنند و ظرفیت‌های قانونی سنجیده شود.
به گزارش آوای خزر، یکی از جملات قابل تاملی که امروز در کارگروه راهبردی مدیریت پسماند مازندران مطرح شد این بود که " هر جا دولت پای کار آمد؛ مدت بهره‌برداری پروژه طولانی شد". یک آدرس هم برای این موضوع دارم؛ زباله‌سوز نوشهر. این پروژه ملی واقع در جنوب شهر - جاده معدن در 29 آبان‌ماه 90 در زمینی به مساحت 2 هکتار کار خود را آغاز کرد. مدت قرارداد آن 22 ماه و مبلغ قرارداد ارزش تجهیزات 13 میلیون و 922 هزار و 67 دلار بوده است.
تاکنون 80 میلیارد تومان برای زباله‌سوز نوشهر هزینه شده است. 28 میلیارد و 900 میلیون تومان دیگر نیاز دارد. 4 میلیارد تومان نیز به پیمانکار بدهکار است. حالا شما حساب کنید اگر این پروژه در مدت مقرر یا دو سال پس از پایان قرارداد ساخته می‌شد چه‌قدر در هزینه‌ها صرفه‌جویی می‌شد....
گزارش از آزاده بابانژاد
اخبار مازندران
انتهای پیام/ 1354
