مدرسه‌ی مخروبه‌ای که خانه‌ی امید بچه‌های روستاست + تصاویر

مدیر کانون می‌گوید: اینجا مدرسه مخروبه‌ای بود. حیاط بزرگی دارد به اندازه یک زمین فوتبال، حالا هم مرکز فرهنگی و هنری، و قرآنی است، و هم مکانی برای فعالیت‌های ورزشی. اینجا خانه‌ی امید بچه‌های روستاست، بچه‌هایی که تا دیروز برای یک کلاس ساده باید به شهر می‌رفتند و یا به‌دلیل مشکلات مالی، اصلاً فراموشش می‌کردند.

آوای خزر - درباره محرومیت‌زدایی در روستاها حرف‌های زیادی شنیده و پروژه‌های بسیاری را دیده بودم، از ساخت راه دسترسی تا پل و منزل مسکونی؛ این‌بار اما بد ندیدم به سراغ محرومیت‌زدایی در حوزه فرهنگی بروم، از تروریسم فرهنگی زیاد خوانده بودم و از بیوترورسیم و رخنه‌های آن در لایه‌های زیرین جامعه. و اینکه دشمن تا چه اندازه نزدیک است و ما چه‌قدر دور از مسائلیم.... و البته هستند افرادی که به جنگ با تروریسم فرهنگی رفته‌اند اما در گمنامی به‌سر می‌برند....

روز نخست هفته است، به سمت شمال شهر ساری می‌روم، جاده فرح‌آباد، نرسیده به دانشگاه پیامبر اعظم(ص)، یک بریدگی را دور زده و به‌سمت غرب حرکت کردم، روستایی به نام شاه‌افرا( وجه تسمیه: درخت افرای بزرگ)، این روستا را اکنون اسلام‌ده می‌نامند. 80 خانوار و 300 نفر جمعیت دارد. از کارخانه چسب‎سازی در ضلع شمالی گذشتم و به کانون فرهنگی هنری امام زین‌العابدین(ع) و خانه قرآن الغدیر رسیدم. اینجا همان جایی‌ست که می‌خواهم درباره آن صحبت کنم.

فصل اول:

آقای اسماعیل حاجیان به استقبال آمد. سلام و احوالپرسی کردیم. برای نخستین‌بار بود که او را می‌دیدم. فکر نمی‌کردم روحانی باشد. به سمت دفتر کارش هدایت شدم. چند روحانی در دفتر حضور داشتند؛ آقایان حجت‌الاسلام مصطفی محمدزاده امام جمعه فرح‌آباد، حمزه‌علی صادقی رئیس و حجت‌الاسلام زارع معاون اداره تبلیغات اسلامی ساری. آنها برای بازدید از کلاس‌های هسته جوان و بوستان معرفت آمده بودند.

بازدید آغاز شد. هوا بسیار شرجی و تنها وسیله سرمایشی در کلاس‌ها پنکه سقفی است. برخی از بچه‌ها از گرمای کلاس گلایه دارند. بیشتر دخترها چادر بر سر دارند. یک اسپیلت در ورودی سالن نصب شده و خاموش است چون اصلاً جوابگو نیست. ضمن اینکه کلاس‌ها نزدیک به هم هستند و باید درها بسته باشد تا صدا به صدا برسد.

در حیاط کانون و خانه قرآن(هر دو در یک مکان هستند) وسایل بازی قرار دارد. حاج آقا حاجیان با رایزنی خیرین و دهیاران و شوراهای منطقه، این وسایل را تهیه کرده است. تاب، تعدادی وسایل بدنسازی، میز پینگ پنگ و فوتبال‌دستی.

... زمان کلاس‌ها به پایان رسید. شور و شوقی در حیاط برپاست. دقایقی دیگر. کلاس پسرها شروع می‌شود. بچه‌ها در حال بازی هستند، امام جمعه فرح‌آباد به سمت میز پینگ‌پنگ می‌رود راکت را گرفت و شروع کرد به بازی. گل یازدهم را زد و راکت را گذاشت روی میز. چند قدم آن‌طرف‌تر فوتبال دستی است. بازدیدکنندگان در جمع بچه‌ها ایستادند. حاج آقا محمدزاده و دوستانش به جمع بازیکنان پیوستند. بچه‌ها از حضور مسئولان سر ذوق آمدند.

فصل دوم:

آقای حاجیان مدیر خانه قرآن الغدیر و کانون فرهنگی هنری امام زین‌العابدین(ع) است، 47 سال دارد، در حوزه علمیه نواب مشهد تحصیل کرده است. 2 سال پس از تحصیل در قالب طرح روحانی مستقر در مناطق محروم، در روستای یکه‌توت از توابع زاغمرز بهشهر فعالیت داشت و از آنجا به ساری آمد در روستای محروم اسلام‌ده که فاقد روحانی بود فعالیتش را ادامه داد.

او درباره مجموعه‌ای که بانی آن شده است، می‌گوید: حدود 6 سال است که کانون و خانه قرآن را راه‌اندازی کردیم. مکانی که دیدید یک مدرسه مخروبه بود. 15 سالی می‌شد که از آن استفاده‌ای نمی‌شد چون به مرور زمان تعداد شاگردها کم شدند و در دیگر مدرسه منطقه تجمیع شدند.

مدرسه و حیاط بزرگ آن اهدایی مرحوم حاج جعفر اصغری است. آن را به آموزش و پرورش تقدیم کرد. با رایزنی‌های انجام‌شده و همکاری شورا، دهیار، تبلیغات اسلامی، کانون فرهنگی مساجد، آموزش و پرورش و با کمک خیرین، یک مجموعه فرهنگی هنری و قرآنی و ورزشی در این مدرسه مخروبه راه‌اندازی شد. در واقع این مکان با مبلغ توافقی در اجاره آموزش و پرورش است. حالا حدود 300 شاگرد 4 سال به بالا دارد.

کلاس‌های قرآن(مفاهیم، روخوانی، تجوید و قرائت)، ریاضی، زبان انگلیسی، چرتکه و هسته جوان، در کنار فعالیت‌های ورزشی را در خود دارد. کلاس‌های مفاهیم، قرآن، چرتکه، و زبان و ریاضی در طول سال برگزار است.

شاگردانی از 7 روستا شامل دازمیرکنده، امام‌زاده خلیفه، جره‌سر، کلمر، کردخیل، آبمال و اسلام‌ده با سرویس رایگان در این کلاس‌ها حضور دارند. هزینه ثبت نام به نسبت شهر بسیار کم است. بعدازظهر جمعه‌ها برای بازی فوتبال و والیبال در اختیار جوانان محل قرار دارد. مسابقات جام رمضان و سایر مسابقات به مناسبت‌های مختلف در کانون برگزار می‌شود. حیاط بزرگی دارد به اندازه یک زمین فوتبال.

گروه جهادی عماریون نیز کلاس‌های رایگان خیاطی را در این مکان برگزار می‌کند. هلال احمر نیز کلاس‌های کمک‌های اولیه را و کلاس‌های رایگان دیگری چون کشت ارگانیک، داروهای گیاهی، خیاطی و چرم‌دوزی توسط سایر نهادها دایر می‌شود.

در این مرکز فرهنگی و قرآنی حتی برای افراد کم‌سواد نیز برنامه‌ریزی شده است، آموزش قرآن در قالب "طرح صراط نور". و همچنین برای مادران نیز هرازگاهی جلساتی با هدف پیشگیری و کاهش آسیب‌های اجتماعی و نشست‌هایی برای آموزش سبک زندگی قرآنی برگزار می‌شود که با استقبال آنها روبه‌رو شده و خواستار ادامه جلسات هستند.

در سال‌های اول و دوم، دوره تربیت معلم داشتیم و از 11 روستا در کلاس‌ها شرکت داشتند. حالا چند نفر از اساتید خانه قرآن و کانون از آموزش‌دیده‌های همین دوره‌ها هستند.

جشنواره‌های قرآنی، نماز، ورزشی و فرهنگی نیز در خانه قرآن الغدیر و کانون فرهنگی هنری امام زین‌العابدین(ع) برگزار می‌شود.

فصل سوم:

براساس بازدید که صورت گرفت و صحبت‌های مدیر این مجموعه، آنچه که دیدیم با کمک‌های مردمی حاصل شده و نیاز است تا مسئولان نیز گوشه‌ای از کار را بگیرند. وضعیت سرمایشی و گرمایشی کلاس‌ها خوب نیست. حدود 300 دانش‌آموز با ایاب و ذهاب رایگان در طول سال در این مجموعه به تحصیل فرهنگ و هنر و قرآن و گذران اوقات فراغت می‌پردازند. اشتیاق آنها به ورزش قابل توجه است. حیاط کانون هر روز با قدم‌های بچه‌ها و شور و هیجان آنها صفا دارد، توپ فوتبال، توپ والیبال، توپ تنیس روی میز و توپ فوتبال دستی برای آنها گردش ایام است. در کنار فعالیت‌های قرآنی، ورزش نیز با جان و روح‌شان آمیخته شده است.

سرویس ایاب و ذهاب رایگان است. حاج آقا حاجیان با هزینه شخصی یک ون را به صورت اقساطی خریداری کرده است با سود 18 درصد، تنها بخاطر دل بچه‌ها. جای دوری هم نمی‌رود؛! هم ماشین برایش می‌ماند و هم خاطره‌ای خوش از شادی بچه‌ها.

... حیاط بزرگ کانون با چمن‌های تازه‌ای که مدیریت آن حواسش به آن است تا همیشه شاداب بماند؛ برای بچه‌ها آرامش‌بخش است. کسی فکرش را نمی‌کرد که این مدرسه مخروبه حالا به خانه امید بچه‌های 7 روستا تبدیل شود. انتظار است که چنین مجموعه‌هایی حفظ شود. اینجا نسلی پرورش می‌یابند که از دل آنها مسئولانی تصمیم‌گیر برای فردای کشور بیرون می‌آید.

شرکت حدود 300 نفر در کلاس‌ها و شرکت 390 نفر در جشنواره‌های قرآنی، فرهنگی و ورزش و نماز در سال گذشته، عدد کمی برای یک منطقه روستایی نیست. من در این بازدید از عشق مردمانی که به جنگ با محرومیت رفتند، بسیار خرسند شدم. آنها با فقر فرهنگی مبارزه کردند و حالا به یک الگو تبدیل شده‌اند، شور و اشتیاق بچه‌ها و نجابت و صمیمیتی که در محیط بود، مرا شیفته‌ی خود کرد. چند روزی‌ست از روستای امام‌ده آمده‌ام و هنوز به آن روحانی فعال و شاد و به آن دانش‌آموزان و به‌ویژه دخترکان معصوم و محجبه می‌اندیشم، و آن حرارت و پنکه سقفی که اصلاً جوابگو نبود... و آن حیاط باصفا که رنگ حیات داشت! بی‌تردید از این ظرفیت باید بیشتر استفاده شود و به بانیان این مجموعه معظم تبریک گفت.

گزارش از آزاده بابانژاد