بلوا نکنیم؛ کو تا منطقه‌ی آزاد؟

آوای خزر – آزاده بابانژاد: سالهاست که نمایندگان مازندران برای انتخاب یک منطقه آزاد تجاری در این استان به جای اتحاد و نگاه کلان، تنها به سلایق، علایق و منویات شخصی خود، دل سپرده و به جان هم افتاده‌اند.

تقابل آنها گاه به تهدیدات لفظی کشیده است و گاه به نگاه‌هایی که خیلی حرف داشته و دارند، گاهی نمایندگان شرق استان، گاهی نمایندگان بخش مرکزی و گاهی نمایندگان غرب استان به صورت مجازی با یکدیگر دست به یقه شده و شاخ و شانه کشیده‌اند، شاید آنها می‌خواستند دودی از استانداری برخیزد!

بگو مگوها در آستانه انتخابات بیشتر شد، نزدیک بود تا گیس و گیس‌کشی شود، نزدیک بود آنها امیدهای انتخاباتی خود را بر باد داده ببینند! نزدیک بود تا زیر قولی بزنند که به مردم داده‌اند، آنها دلشان نمی‌خواهد از مجلس دست بکشند.....

اما ناگاه چیزی مانند یک معجزه پیش آمد! استاندار وساطت کرد یا بهتر بگوییم حسین‌زادگان جرأت و مردانگی به خرج داد و پیش رفت تا این دریای پُرتلاطم آرام بگیرد.

کارگروه تخصصی شورای عالی مناطق آزاد با پیشنهاد استاندار مازندران مبنی بر تاسیس 3 منطقه آزاد در مازندران موافقت کرد. اما این تازه آغاز راه است.

بد نیست گریزی به این موضوع بزنیم که پیشنهاد ارائه‌شده به معنای آن است که تمام نوار ساحلی مازندران منطقه آزاد باشد، وقتی بیشتر کنکاش می‌کنیم می‌بینیم که مگر چه فرق خاصی خواهد داشت؟!

اینهمه زورآزمایی و شاخ و شانه کشیدن و به جان هم افتادن‌ها چه فایده‌ای داشته است؟ هنوز هیچ خبر خاصی منتشر نشده است، هیچ صورتجلسه‌ای امضا نشده است، اصلاً در پایگاه اطلاع‌رسانی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی، خبری از منطقه آزاد در مازندران دیده نمی‌شود.

مشکل از کجاست؟ آیا کارگروه تخصصی نمی‌داند در مجمع نمایندگان مازندران چه می‌گذرد؟ آیا این کارگروه نمی‌داند زیرساخت‌های بنادر پیشنهادشده برای مناطق آزاد چیست؟ و آیا هیچ مرجعی از ماهیت این پیشنهادات و تصمیمات با خبر نیست؟

بهتر است اینهمه بلوا نکنیم، آواز دهل از دور خوش است، هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده است، هنوز باید مطالعات امکان‌سنجی و جانمایی صورت بگیرد، هنوز موضوع در دست بررسی است، هنوز موافقت وزارت راه و شهرسازی برای واگذاری اراضی بنادر امیرآباد و نوشهر مانده است، مطالعات زیست محیطی مانده است. زیرساخت‌ها مانده است.

راه دسترسی به بندر امیرآباد با آن دست‌اندازهای سخت، جاده ترانزیتی زاغمرز، مشکلاتی که شرکت‌های حمل و نقل برای بومیان ایجاد کرده‌اند؟ سه راه مرگ، جاده‌های دسترسی که بوی خون می‌دهد... بندر نوشهر با مشکلات اراضی پیشتیبانی، با راه دسترسی نامناسب، مرتفع‌سازی ساختمان‌های اطراف و ... و بندر فریدونکنار با 10 سال فعالیت و توسعه‌ای که هنوز اتفاق نیفتاده است، با مشکلات زیست‌محیطی فراوان، لایروبی ناتمام حوضچه و کانال، میدانگاه مقابل بندر و از طرفی گره کور کمربندی این شهر که بی‌تاثیر در فعالیت‌های بندری نیست و ... اینها بخشی از همه‌ی سانسورهای نمایندگان غرب، مرکز و شرق مازندران است.

اگر روزی روزگاری منطقه آزاد تجاری در مازندران به تصویب برسد؛ قرار است چه اتفاق خاصی بیفتد؟! ما منطقه‌ی ارس دیگری را در مازندران نمی‌خواهیم، ممنوعیت تردد خودرو خارج از محدوده نقشه‌های مناطق آزاد و واردات کالای همراه مسافر در مناطق آزاد جدید را لابد نمایندگان می‌دانند و این را هم می‌دانند در زمینه تولید، مناطق آزاد با مناطق ویژه اقتصادی تفاوتی ندارند.

حالا اینهمه بلوا برای چیست؟ جوامع محلی چگونه می‌توانند از ظرفیت‌های منطقه آزاد سود ببرند؟ کاش در این سالها به مشکلات ذی‌نفعان منطقه رسیدگی می‌شد، شرکت‌های باربری که بلای جان مردم محلی شده‌اند، ایجاد رونق اقتصادی در سطح ملی دیده نشده است، منطقه آزاد با آنچه اکنون در بندری مانند امیرآباد می‌بینیم فرق خاصی ندارد، خود را گول نزنیم. رویای خودروی لوکس را کنار بگذاریم و کاش مناطق ویژه اقتصادی با همین نام اما با پیشرفت بیشتر و مشارکت مردم بومی، باقی بمانند.

پیشنهاد استاندار مازندران براساس درخواست نمایندگان استان این بود که باتوجه به متفاوت بودن کارکردهای 3 منطقه ویژه اقتصادی در مازندران، بندر نوشهر به منطقه آزاد گردشگری، بندر فریدونکنار به منطقه آزاد حمل و نقل و فناوری و بندر امیرآباد به منطقه آزاد صنعتی تبدیل شود، اما آیا این امر محقق خواهد شد؟

آیا این همانند آن نیست که بگوییم مازندران یا فعال در بخش کشاورزی است یا صنعتی است یا گردشگری؟ در این سال‌ها در کدام بخش موفق بوده‌ایم و چه دستاورد قابل توجهی برای استان به ارمغان آمده است؟ آیا نماینده غرب استان حاضر است که سرمایه‌گذاران بخش صنعتی و تجاری که به آن منطقه وارد می‌شوند را به سمت شرق مازندران هدایت کند؟ آیا همین موضوع در بخش گردشگری از سوی شرق مازندران اتفاق خواهد افتاد؟ در بخش حمل و نقل چه خواهد شد؟ 

منطقه‌ی آزاد نام پُرآوازه‌ای است اما کو تا منطقه‌ی آزاد؟ بیاییم اینهمه بلوا نکنیم. نگذاریم مازندران محل آزمون و خطا باشد. ما به اندازه کافی در این سال‌ها تاوان سهل‌انگاری‌ها را پرداخت کرده‌ایم، سرمایه‌های انسانی را فریب ندهید، هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد، اتفاق خاص را همین حالا می‌توان رقم زد. قوانین تغییر کرده است، و منطقه‌ی آزاد، راه رهایی از مشکلات اقتصادی استان نیست.

اخبار مازندران

انتهای پیام/ 1354