اوای خزر/ زینه‌های مراجعه به مشاور روانشناس یا روان‌درمانگر، بسیار بالاست. این هزینه البته بسته به تخصص فرد و مشکل مراجعه‌کننده متفاوت است، اما در نهایت رقمی بین ۲۰۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان برای ۴۵ دقیقه مشاوره را دربرمی‌گیرد. این اختلاف، به رویکرد درمان، تخصص روان‌درمانگر، تجربه، سابقه کاری و البته شهرت روانشناس و روان‌درمانگر برمی‌گردد.
در این میان، هزینه مشاوره‌های روانپزشکی از نوع روانکاوی و روانپزشکی تحلیلی، رقم بالاتری را دربرمی‌گیرد، به عنوان مثال یک روانکاو که در کلینیکی در کرج کار می‌کند برای ۴۵ دقیقه مشاوره ۷۰۰ هزار تومان هزینه می‌گیرد. هزینه درمان و مشاوره همین متخصص در تهران بین ۸۰۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان است. دستمزد متخصصینی که کار درمان رفتاری انجام می‌دهند کمی پایین‌تر و چیزی بین ۴۰۰ تا ۵۵۰ هزار تومان برای ۴۰ دقیقه مشاوره است.
بر اساس پیگیری های خبرنگار ما،مشاوران خانواده و کودک نیز دستمزدی بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان برای نیم ساعت تا ۴۰ دقیقه مشاوره دریافت می‌کنند. البته محل قرار گرفتن کلینیک و شهرت مشاور و روان‌درمانگر در تعیین و تغییر این ارقام تاثیرگذار است. حال تصور کنید فردی که برای حل مشکل خود، فرزند یا خانواده‌اش ناچار است در هفته دو یا سه جلسه به روان‌درمانگر مراجعه کند، چه مقدار از درآمدش را مجبور است صرف هزینه مراجعه به روان‌درمانگر بکند و اساسا چند درصد از مردم قادر به پرداخت این هزینه‌ها و در نتیجه مراجعه برای سلامت روان خود هستند؟
طرح «بیمه پایه و تکمیلی خدمات روانشناسی و مشاوره» به کجا رسید؟
طرح «بیمه پایه و تکمیلی خدمات روانشناسی و مشاوره» در اسفند ۱۳۹۵ به تصویب مجلس رسید. به موجب این طرح مقرر بود که خدمات مشاوره‌ای و روان‌درمانی تحت پوشش بیمه‌ها قرار گیرد. اما این طرح پس از تصویب مورد غفلت و فراموشی قرار گرفت. در آذرماه ۱۳۹۸ پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران خبر از صدور دستور بررسی بیمه پایه و تکمیلی روانشناسان و مشاوران از سوی رئیس مجلس شورای اسلامی داد.
اما در سال ۹۹ و ۱۴۰۰ طرح مزبور به مرحله اجرا درنیامد. در جدیدترین اظهارنظر مسئولین در خصوص مغفول‌ماندن طرح مصوب «بیمه پایه و تکمیلی خدمات روانشناسی و مشاوره»، محمد حاتمی، رئیس نظام روانشناسی کشور، می‌گوید: «بیمه روانشناسی بر اساس بند ج ماده ۱۰۲ که در قانون برنامه ششم است را به صورت جدی پیگیری کردیم و با بیمه سلامت و هیأت دولت جلسه داشتیم و در نهایت قرار شد که یک ردیف بودجه برای این موضوع در بودجه ۱۴۰۱ درنظر بگیرند اما در بودجه امسال نیز ردیفی برای اجرای قانون مزبور در نظر گرفته نشد.»
این کوتاهی نهادهای مسئول در حالی است که بحران‌های درهم‌تنیده اقتصادی، اجتماعی و روحی، به ویژه پیامدهای روانی کرونا، نیاز افراد به دریافت خدمات سلامت روان را به ضرورتی اجتناب‌ناپذیر تبدیل کرده است./همشهری
انتهای پیام/1005
