آوای خزر- رقیه توسلی: آسانگیر است. خاکی ست. از آنها که اهل نمایش و فخر و اَدا نیستند با اینکه جد اندر جد، ثروتمندند و دست شان می رسد به دهانشان.
ریگی توی کفشم اذیتم می کند که گوشه خیابان می ایستم به وارسی. لنگه چپ را درمی آورم و بنا می گذارم به تکان دادن. می خواهم دوباره پایم کنم که چشم توی چشم می شویم با هم.
هم دانشکده ای بودیم و شکرخدا در گذر زمان، ارتباطمان برقرار ماند. از فروشگاه لوازم آشپزخانه آمده بیرون. محتویات پلاستیکی که دستش دارد را نشانم می دهد و با تلخندی می گوید: ببین! دیگه خرید کردن کار جذاب و باحالی نیست! عذاب آوره! برای این سه تکه کالا، یک و صد دادم.
و در مسیر توضیح می دهد عروسی ته تغاری شان است. خواهرش. می گوید ما طی این مدت فهمیدیم که جهاز قبلا اسمش جهاز بود حالا هفت خوان رستمه. اصلا ما سه تا خواهر و جهیزمان یکطرف، این "فرانک" یکطرف. دیگه بابا به شوخی چندبار تو همین هفته گفته؛ نگید جهازیه، بگید "چاه فهند شیراز". تموم نمیشه چرا پدرصلواتی؟ این روزا دلم برای اونایی که چندتا دختر دم بخت دارن، می سوزه. کارشون سخته واقعا. یکیش همین کارمند مالی شرکتمون. دختر بزرگ این بنده خدا تو کرونا نامزد کرده حالا آقای داماد میگه خرج عروسی ندارم بیا رضایت بده زندگی مشترکمونُ شروع کنیم. اما عروس خانم قبول نمیکنه و میونه شون فعلا شکرآبه.
بعد از خداحافظی با رفیقم می روم توی اینترنت. دوست دارم قیمت کالاهای برقی و صوتی و چوبی و مطبخی دستم بیاید. جوری که بفهمم پدرمادرهای این دوره چند مرده حلاج اند. هر چه بیشتر می خوانم پژمرده تر می شوم. جمع و کم می کنم. فیش حقوقی والدین، همان حداقل دستمزد را می گذارم کنار وام ازدواج بعد اجاره خانه و هزینه عروسی و خرد و ریزها را می چینم تنگش. ارقامی که در بهترین و ساده ترین شکلش درمی آید چشمم را گرد می کند. منگ نگاه می کنم به کسری هایی که می ماند. با خودم می گویم حالا اگر آقای داماد یا خانم عروس، شغل و ممر درآمدی نداشته باشند چه؟ آنوقت اوضاع چه شکلی پیش خواهد رفت؟ اصلا پیش خواهد رفت؟
و راه دور نمی روم و یاد آقای نظافتچی موسسه می افتم که جگرش خون بود و یکماه قبل دردودل می کرد دخترش همه خواستگارها را رد می کند که آنها نیفتند توی دست انداز. چون من فقیر و کم بنیه ام و ندارم خرج روزمره عیال و اولاد بدهم چه رسد به خرج و برج عروسی. بچه ام درک می کند با حقوق چهارمیلیون و خرده ای باباش کاری نمی شود کرد. دست پدرش مو ندارد.
توی حال و احوال خودم غرقم که صدای خانمی می پیچد از پشت سر؛ "عطاجان! مادر! زنگ زدن گفتن کارتا آماده شده. سر رات برو بگیرشون عزیز دل... آره دیگه! همون سیصد و پنجاه تا."
می خندم و ذره ای از مچاله گی و چرآیی هایم کم می شود. خدا را شکر. انگار کمتر و بیشتر چراغ تالارها و خانه بخت، روشن است هنوز. کاش مسئولان و آنها که در ید قدرت شان است آمار ازدواج را دریابند.
سنجاق
پیامبر اکرم(ص) می فرمایند:
بهترین ازدواج ها آن است که آسان تر انجام گیرد.
