غلامرضا امامی؛ روزنامه اعتماد
گاه می‌شود که خواننده‌ای آرزوها و امیدها، شادی و غم‌های مردمی را زیر آسمان آبی فریاد می‌کشد. گاه می‌شود که یک فریاد و یک صدا فریاد همه و صدای همه می‌شود.
فرهاد مهراد خواننده شهره را تنها یک بار از دور در جلسات سخنرانی زنده‌یاد دکتر شریعتی در حسینیه ارشاد دیدم که سر تا پا گوش بود.
چهره نجیب، انبوه گیسوان و چشمان درشت سیاهش در یادم مانده است. فرهاد پس از ترک تحصیل در دوران دبیرستان به خوانندگی روی آورد و با گیتاری به دست، نخست ترانه‌های نام‌آوران موسیقی زمانه را خواند و پس از آن با صدای خوشش ترانه‌های فارسی را سر داد. نسل من به خوبی ترانه «جمعه» وی را به یاد دارد و زمزمه می‌کند.
پس از آن ترانه زیبای «گنجشک اشی مشی» شهرت عام یافت. در نخستین سال‌های پیروزی انقلاب یعنی در روز 23 بهمن، ترانه زیبای «وحدت» سروده سیاوش کسرایی با آهنگ اسفندیار منفردزاده نخستین آهنگی بود که در آن فضا طنین افکند. وی پس از انتشار آخرین آلبومش با نام «برف» در اندیشه تهیه آلبومی به نام «امین» برآمد که در کار آن بود ترانه‌هایی از کشورها و زبان‌های مختلف را در کنار هم نشر دهد اما دریغا که بیماری‌اش فرصت انجام این کار را نداد. فرهاد ایمان داشت که مرگ پایان کبوتر نیست.
همسر وفادار فرهاد یادگارهای او را از جمله عبای شکلاتی، شال گردن سیاه، عینک، ساعت، پیانو، گیتار و دست نوشته‌های خوش خطش و همچنین قرآن شخصی‌اش را در موزه سینما به یادگار گذاشت. بی‌شک یاد فرهاد در دل مردمان ایران زمین ماندنی است. زادروزت بخیر و خوشی خواننده گنجشک اشی مشی.
