آوای خزر- رقیه توسلی: نور به قبرش ببارد. از سر شب، "خانجان" با من است. خودش و پندهای نجات بخش اش. نشسته ام جلوی تلویزیون. گزارشی پخش می شود از یزد. می بینم و حظش را می برم. دست به کار قشنگی زده اند عزیزان کویر. مرحبا به عشق و همت شان. به فکر فرو می روم و نمی دانم اصلا کی قِل می خورم سمت گوشی.
گوگل می کنم. می خواهم بدانم آیا طرح "مرام مهدوی" در مازندران هم اجرا می شود؟
چراغ آشپزخانه را روشن می کنم. حال آدمهایی را دارم که می خواهند خودشان را شاد کنند. محصول مشترکی از دلتنگی و لبخند و یاعلی مددم. برنج و مرغ و زعفران و زرشک و کره و ادویه و پیاز را می چینم روی کابینت. می خواهم به نصیحت مادربزرگم گوش کنم. البته که احساس می کنم ردی از غبطه به یزدی ها هم دویده زیر پوستم.
نصیحت خانجان را زمزمه می کنم زیرلبی؛ شکردهان و شکردست باشین. عاقبت به خیری یعنی این...
می روم سراغ رادیو. کامل به سیاق آن خدابیامرز قصد آشپزی دارم. باطمانینه، همجوار رادیو، دست و دلباز و توی همان دیگ های رویی پیر.
رمز و رازها را رعایت می کنم. از صلوات تا گلاب. زعفران دم می کشد. عطر غذا خانه را برداشته. قد خوردن جعبه ای قطاب، کامم شیرین است. قد حال خوش بانوان یزدی وقت تهیه پُرس چلوهای خاص.
جناب مجری از حال و احوال بهار حرف می زند و از مهمان برنامه اش می خواهد دعایی داشته باشد در حق شنونده ها. مهمان چه سنگ تمامی می گذارد وقتی می گوید الهی که همیشه اشک شادی بریزیم!
نمی دانم چرا دست و پایم را گم کرده ام. این اولین بار نیست که نذری می پزم. به 3 تا یکبارمصرف روی میز غذاخوری نگاه می کنم. برچسب که بزنم کار تمام است. یعنی کار دسته جمعی مان تمام است اگر خدا قبول کند. کار خانجان قشنگم، خادمین طرح مهدوی و بنده ی حقیر. البته که هنوز در شهر و جغرافیای من این طرح پا نگرفته. اما عیبی ندارد خودم که می دانم با کدام قصد و نیت به اجاقم شعله دادم.
سنجاق
سلام بر جانِ حاضرت یاصاحب الزمان!
پی نوشت
"مرام مهدوی" عنوان طرحی ست که یک سال است در یزد اجرا می گردد. در این طرح هر خانواده هر پنجشنبه‌ای که تمایل داشت چند غذا بیشتر از میزان مصرفش تهیه و با ارسال عدد ۲ به سرشماره ۱۰۰۰۲۰۳۱۳ می تواند آنرا به نیازمندان تقدیم کند.
بیش از ۱۱۲ خادم افتخاری در محله‌های مختلف یزد با این طرح همکاری می‌کنند و کار تهیه و توزیع غذا را بر عهده دارند.
