آوای خزر- رقیه توسلی: دوستی می گفت: مَنبر یعنی من را ببر... ببر به دل واقعه... به دل تاریک و روشن تاریخ.
درست می گفت... عجالتا ساعتی می شود از شهر و دیار کنده ام و چشمان ناقابلم دودو میزند دنبال سر زنان عرب... مرثیه خوان، مرثیه اش را بی نقص خوانده است... از پای منبر آمده ام زیارت ارض "عمورا" و حالا شکل زنان مبهوت دشت، دارم اشک می ریزم... از دور... آنها بر سر و جان می کوبند و من هم... به صحرای تن های بی سر آمده اند، من هم... ابدانِ قطعه قطعه را یزله و شیون می کنند، من هم... خیام سوخته را تاب نمی آوردند و میانه ی میدان می دوند در خاک و خون، من هم... یارب یارب سر میدهند و نیزه زار مقتل از پا می اندازدشان، من هم.
یا حسین مظلوم... مرثیه خوان از قوم بادیه نشین می خواند و من می بینم... زنان بی باک "بنی اسد" را که نامشان گره خورده به زلف کربلا... که با حصیر و فانوس و بیل آمده اند... با آه و فغان و شهامتی که فرات به یاد دارد... این طایفه را کیست که نشناسد... عشیره ای که عاشورا را به چشم دیده است... داغ و بی قاصد و عظیم... خاندان بنی اسد در دشت می چرخد و می سوزد و مویه می کند.. شاید آن دوازده هزار نامه را می بیند و دارد به دعوت کوفیان، کله تکان می دهند... شاید حربن یزید رهایشان نمی کند... شاید حبیب و حرمله ایستاده اند در برابرشان... شاید قلبشان پیش شهید علقمه است... شاید به تل نگاه می کنند... شاید مات زیرورو شدن دنیایند... خراب تماشای تیرها و عمودها... و شاید صورت در سراپرده ی چادرها که کشیده اند یاد عمه ی سادات و زنان اهل خیام افتاده اند که هستی شان را در کرب بلا به خدا سپرده اند.
پی نوشت:
اربابِ بوریا به تن، بی ریا؛ حسین...
