به گزارش آوای خزر،کمال خلف در رای الیوم نوشت: با توجه به اینکه همزمان با برگزاری نشست بین پوتین و ترکیه، در پایتخت سوریه حضور داشتم، شاهد خشنودی مردم سوریه از امضای توافق الحاقی به توافق سوچی، بودم. درست است که هدف مسئولان سوریه در ادلب، آزادسازی کامل آن و بستن پرونده گروههای مسلح در این منطقه بود، و به اعتقاد من، این مساله کاملا در دسترس و ممکن بود، اما دخالت مستقیم ترکیه، مانع از تحقق این هدف شد.
در ادامه این مطلب آمده است: دمشق قبل از توافق بین روسیه و ترکیه، اصرار به ازادی تمام خاک سوریه داشت، اما حالا مسئولان سوریه به توافق مذکور بعنوان فرصتی برای تثبیت قوای خود در مناطق جدید تحت سیطره سوریه خود نگاه می کنند، که پس از مقابله نفس گیر بین ارتش سوریه و ترکیه و وارد آمدن خسارتهای انسانی، نظامی و سیاسی سنگین به ترکیه در دو سطح خارجی و داخلی، نیازمند آتش بسی است که بنابر اجماع سوریه ای ها، موقتی است و دوره بعدی، مرحله امادگی برای مقابله ای تازه است که فرصت بازپس گیری کامل ادلب و بستن پرونده را به انها می دهد.
در میدان سیاسی، سوریه کارت های ویژه خود را به کار گرفت، که اولین آنها، اذعان پارلمان سوریه به کشته شدن ارامنه به دست دولت عثمانی است که یک تنش زایی بزرگ و خطرناک از سوی انکارا محسوب می شود. دومین برگه سوریه، استقبال ان از هیئت دولت ژنرال حفتر و واگذاری سفارت لیبی به این هیئت در دمشق است؛ که این اقدام، منعکس کننده ارتباط بین دو پرونده سوریه و لیبی در مقابله با ترکیه است؛ بدین معنا، شاهد شروع نزدیکی طرفهای مختلف برای تشکیل یک جبهه هماهنگ در راستای مقابله با دخالت ترکیه هستیم.
قطعا هیئت خلیفه حفتر، از امارات، عربستان، مصر و روسیه، چراغ سبز هماهنگی با سوریه را دریافت کرده است. اردوغان بخوبی از این مساله آگاه است و در صورتی که اطلاعات رسیده در مورد سفر رئیس دستگاه اطلاعاتی مصر به دمشق درست باشد، دمشق دستاوردهای سیاسی خوبی را در جریان تنش زایی اخیر ترکیه در ادلب، محقق کرده است.
همزمان با برگزاری نشست مسکو و امضای توافق الحاقی به توافق سوچی 2018، لحن سوریه کاملا آرام بود؛ همانطور که بشار اسد مصاحبه آرامی با تلویزیون سوریه داشت، که روسها به عمد این مصاحبه را روز چهارشنبه منتشر کردند و طی آن، اسد از نبود دلیل منطقی برای دشمنی با ترکیه صحبت کرد. علاوه بر این، آرامش مذکور را در رسانه های سوریه ای نیز مشاهده کردیم و این موضوعی است که نشان دهنده تمایل دمشق برای موفقیت نشست، کمک پوتین به امضای توافق و اجتناب از فشار بر اردوغان بود.
مشخص است که اردوغان از خط قرمزهای خود کوتاه امده و واقعیت میدانی و نقشه جدید سیطره را پذیرفته است و این دستاوردی است که دمشق به دنبال حفظ آن، و لو به شکل موقتی است.
