آوای خزر/ آیه ۱۱۲ سوره انعام، دو گونه معارض را در برابر پیامبران عنوان میکند، که میتوان اشاره‌ای باشد به تقابل همیشگی قدرت‌های پنهان و آشکارِ غیر توحیدی* با مُصلحان تاریخ.استکبار در معنای عام خود، به معنی برتری جویی است و مستکبر به جهت خوی سلطه طلبانه اش همواره حق را انکار میکند. جنود شیطان پیش از سلطه جویی در روی زمین، سلطه‌ی نفس شیطانیِ پنهان خود را پذیرفته اند و اکنون در برابر هر نوع تغییر جهتِ منافع خود به سمت حقوق برابر میان بردگان و آقایان (جهان سوم و جهان اول به زعم امروزیِ شان) مقاومت و معارضه خواهند داشت.استکباری که در قامت فرعون (نماد سلطان جائر)، هامان (نماد اشراف صاحب نفوذ) و قارون (نماد ثروتمندان) به عصر موسی (ع) محدود نماند، و در مواجهه با تمام رسولانِ مأمور به تحقق نظام دینی، بروز و جبهه گیری داشته اند. طبق سنت قرآن، طاغوت داخلی و خارجی یا همان استکبار داخلی و خارجی، در موضع تقابل با آرمان پیامبران الهی (جامعه توحیدی) برخواسته و به صورت جن یا انس (پنهان یا آشکار) هر دو پیرو یک منطق (نفی حاکمیت اله)، به دشمنی با حکومت‌های دینی می‌پردازند؛ لیکن دشمن شناسی، به مختصات دقیق دو جبهه تاریخی «حق و باطل» نیاز دارد.دوگانه‌هایی که در «حکومت صالحان و حکومت ستمگران»، «یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ و یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوت» ِ، «مستضعفین و مستکبرین»، «حاکم عادل و حاکم جائر» و... عینیّت می‌یابد. از آیه فوق، این نکته نیز قابل برداشت است که؛ توقع ریشه کن شدن فی البداهه دشمنان بدون تلاش برای قوی شدن خودمان، متوهمانه و به دور از سنت الهی است.باید به خاطر داشت که بر سر راه پیامبران الهی نیز مخالفین گوناگونی وجود داشته اند، که نه تنها از تمام ابزار‌های خویش در تکذیب ولیّ خدا استفاده کردند، بلکه در این مسیر با یکدیگر ائتلاف و همدلی نیز خواهند داشت. [یوحی بَعضُهُم اِلى بَعضٍ]شاید راهکار مقابله با دشمن در «یُؤْمِنُونَ بِالْأَخِرَة» آیه بعد قابل جستجو باشد؛ ایمان به خدایی که کیفیتش را به کمک آیات ۱ تا ۵ و ۱۷۷ سوره بقره میتوان فهمید./دانشجو
انتهای پیام/1005
