آوای خزر/ اعتصاب غذای بولک و کوچاک از نوع «تر» (نوشیدن آب و نخوردن غذای جامد) بود و به همین دلیل اولی 288 روز و دومی 297 روز در برابر گرسنگی دوام آوردند. در اعتصاب غذای «تر» ظرف مدت 50 الی 70 روز بدن کارایی خود را به دلیل بروز اختلالات شدید متابولیسمی از دست می‌دهد، هرچند باز این یک حکم کلی نیست. در واقع متغیرهایی چون وزن شخص در زمان شروع اعتصاب و همچنین قابلیت‌های ژنتیکی در کم یا زیادشدن زمان فروپاشی متابولیسمی نقش دارند. در لغت از اعتصاب غذا به‌عنوان نوعی از مقاومت بدون خشونت برای دستیابی به هدفی خاص نام برده شده است.
در پرتال اکثر مراجع تقلید شیعه راجع به اعتصاب غذا چنین آمده است که «اگر این اعتصاب منجر به قتل نفس شود، حرام است و حکم خودکشی دارد». شاید ندانید اما رکورددار اعتصاب غذا در بین فعالان سیاسی کسی نیست جز مهاتما گاندی رهبر استقلال هندوستان که عمر خود را در راه مبارزه با اشغالگران بریتانیایی گذراند و براساس برخی آمارهایی که اتفاقا منابع انگلیسی منتشر کرده‌اند، در طول عمر خود 14 بار دست به اعتصاب غذا زد. گاندی که نیمی از عمر خود را روزه‌دار بود، از سلاح اعتصاب غذا برای آچمزکردن استعماگران استفاده می‌کرد، هرچند انگلیسی‌ها پیش از گاندی نیز با این مقوله مواجه شده و فشار سیاسی ناشی از آن را با پوست و گوشت خود احساس کرده بودند.
اعتصاب غذا، کابوس دولتمردان انگلیسی
جنبش مدنی زنان بریتانیا موسوم به «سافروجت» یکی از جدی‌ترین آوردگاه‌هایی بود که دولت بریتانیا را در برابر مقوله اعتراض سیاسی با بهره‌گیری از حربه اعتصاب غذا قرار داد. این جنبش که هدف غایی خود را کسب حق رأی برای زنان انگلیسی تعریف کرده بود، طی سال‌ها مبارزه، از سلاح اعتصاب غذا برای تحت‌تأثیر قراردادن دولت‌های وقت انگلستان و همچنین افکار عمومی بهره برد.
اعتصاب غذا همچنین مهم‌ترین دستاویز معترضان ایرلندی درمسیر مبارزه برای کسب استقلال از انگلستان باید قلمداد شود. این میان خواهران پرایس را شاید بتوان از بارزترین مثال‌های ممکن به شمار آورد که نزدیک به 205 روز از خوردن و آشامیدن امتناع کردند و زندانبان‌ها با کمک لوله‌های مخصوص و اِعمال زور، مواد غذایی و نوشیدنی را به زور وارد معده آنها می‌کردند.
اما هرچه هم از امثال گاندی و خواهران پرایس صحبت به میان بیاوریم، در انتها نام‌آورترین قهرمان عرصه اعتصاب غذا کسی نیست جز «بابی ساندز»، مبارز شهیر و از اعضای ارتش جمهوری‌خواه ایرلند شمالی که 39سال پیش در چنین روزی، برابر پنجم می ١٩٨١ میلادی، بعد از ٦٦ روز امتناع از خوردن و نوشیدن در زندان درگذشت.
ایرلند شمالی و زخم یک عمر اشغالگری
قیام اهالی ایرلند برای داشتن کشوری مستقل و کسب استقلال از انگلستان سابقه‌ای دیرینه دارد و به صدها سال پیش برمی‌گردد. این میان تشکیل جمهوری ایرلند یا همان ایرلند جنوبی در سال 1922 میلادی، مهم‌ترین دستاورد استقلال‌طلبان ایرلندی طی قرن‌ها مبارزه با اشغالگران انگلیسی باید قلمداد شود. اما ادامه تسلط بریتانیا بر ناحیه شمالی و کاتولیک‌نشین ایرلند که رفته‌رفته در افواه و مناسبات سیاسی «ایرلند شمالی» نام گرفت، مبارزات مردم این خطه را وارد فازی جدید کرد. یکی از آثار ادامه اشغالگری انگلستان در این منطقه تشکیل سازمانی آزادی‌بخش به نام «ارتش جمهوری‌خواه ایرلند» بود که گرایشی نظامی داشت و بسیاری از جوانان ایرلندی به عضویت آن درآمدند. بابی ساندز به‌عنوان یکی از اعضای این سازمان سابقه بارها دستگیری توسط پلیس را در کارنامه خود داشت.
نقطه پایان این بازداشت‌های پی در‌پی صدور حکم 14سال حبس در سال ١٩٧٧ میلادی بود. چهار‌سال پس از ورود ساندز به زندان، او اعتصاب غذای مشهور خود را آغاز کرد. دولت انگلستان از پذیرش شرط‌های ساندز برای شکستن اعتصاب غذا خودداری کرد و این مبارز ایرلندی با وجود پادرمیانی سران کلیسا همچنان از خوردن و آشامیدن امتناع کرد، تا اینکه جان خود را بر سر هدفش گذاشت./شهروند
انتهای پیام/1005
