آوای خزر - ابن شهر آشوب در مناقب به ابن عباس میرساند که فرمود: در نزد رسول خدای بودم و آن حضرت حسین را بر زانوی راست و ابراهیم فرزند پیامبر را بر زانوی چپ جای داده بود و روی هر دو را میبوسید. در آن زمان به حضرت وحی رسید که ای پیامبر پروردگارت سلام میرساند و میفرماید من حسین و ابراهیم را با تو نخواهم گذاشت. یکی را فدای آن دیگری کن. در این زمان چشمان پیامبر پر از اشک شد و فرمود: مادر ابراهیم کنیزی است و چون در گذرد کسی جز من بر وی محزون نشود و مادر حسین فاطمه (س) است و پدرش علی است که پسرعمو و گوشت و خون من است و چون درگذرد، دختر من و پسرعموی من حزین گردند و من نیز محزون شوم. الجرم اختیار کردم حزن خود را بر حزن ایشان. ای جبرئیل من ابراهیم را فدای حسین کردم. ابن عباس گوید بعد از سه روز ابراهیم درگذشت و چون رسول خدا حسین را دیدار میکرد، او را میبوسید و بر سینه خود میچسبانید و دندانهای او را بوسه میداد و میفرمود فدا شوم کسی را که فدای او کردم پسرم ابراهیم را.
در امامت امام حسین:
ابن شهر آشوب سند به سلمان فارسی میرساند و میفرماید: امام حسین بر ران رسول خدا جای داشت. پیغمبر او را میبوسید و میفرمود انت السید بن السید ابوالسادة، انت االمام ابن االمام ابواالئمة، انت حجة ابن الحجة ابوالحجج، تسعه من صلبک تاسعهم قائمُهُم
ترجمه : تو سید و پسر سید و پدر ساداتی و امام و پسر امام و پدر امامانی و حجت، پسر حجت و پدر حجتهای خدایی از صلب تو نه تن امامان پدید آیند و نهم ایشان قائم آل محمد است که تا قیامت به جای باشد.
علم امام حسین (ع) :
باید دانست اهلبیت با فکر، قیاس و حدس تحصیل علم نمیکردند. آسمان معارف ایشان از دسترس ادراک ما دور است. هر کس خواهد فضائل آنها را بپوشد چنان است که خواهد روی خورشید را بپوشد.
آنها عالم غیب را در شهادت میبینند و بر حقایق معارف در خلوت عبادت واقف میگردند. در واقع چناناند که اولیاء و دوستان درباره ایشان اعتقاد دارند و بیشتر هم هیچکس از آنها سوالی نکرد مستقیماً یا از روی آزمایش که آنها پاسخ ندهند و هرگز در جواب ناتوانی ننمودند و عاجز نشدند. هر یک را که بر احوالش تدبر نمایی و گفتار او را تأمل کنی، وی را در فضایل یگانه و در مزایا و مفاخر تنها بینی.
گذشته های سابقین را فضایل متاخرین تصدیق میکند وقتی خطبه های آنان به کالم آیند دیگران خاموش گردند و چون گوینده آنان سخن گوید دیگران گوش باشند. هر راهروی از تک آنها فرو ماند و به هدف آنها نرسد و روش آنها را درنیابد. این خصلتهایی است که پروردگار به آنها داده است
مقام و منزلت امام و شیعیانش
در کتاب حماسه کربال آمده است: پیغمبر اکرم در خانه امسلمه بود. او را گفت: کسی بر من داخل نشود. پس حسین آمد و ام سلمه می گوید من نتوانستم او را نگهدارم تا داخل شد بر حضرت پیغمبر و
امسلمه نیز به دنبال او وارد شد. ناگاه دید حسین)ع( را بر سینه او نشسته و پیغمبر میگرید و در دست او چیزی است که میگرداند. آنگاه فرمود: ای امسلمه اینک جبرئیل است و خبر میدهد که این فرزند کشته گردد و این تربت از مقتل اوست. آن را نزد خود نگهدار وقتی خون شد بدان که حبیب من کشته شده است
ام سلمه گفت: ای رسول خدا از خدا بخواه این شر را از او دفع کند. گفت از خدای خواستم اما به من وحی فرمود: که او را درجهای است به سبب شهادت که هیچ یک از آفریدگان به آن نمیرسد و او را شیعهای است که شفاعت میکنند و شفاعت آنها پذیرفته میشود و مهدی از فرزندان حسین است. پس خوشا کسی که از دوستان حسین(ع) و شیعه اوست ایشانند واهلل فائزین در روز قیامت.
شجاعت امام حسین (ع)
در کتاب حماسه کربال (ترجمه نفس المهموم) آمده است: شجاعت آن حضرت چنان بود که آن حضرت قصد عراق کرد. عبیدالله لشگرهای بسیار به مقابله وی فرستاد. سی هزار سوار پیاده پی در پی یکدیگر؛ تا او را محاصره کردند و همه جوانب بر او بستند. با آن شماره بسیار و سالح کامل و از او خواستند به حکم ابنزیاد فرود آید و با یزید بیعت کند و ایشان راضی به ذلت نشد و حمیّت را به مردم آموخت و مرگ زیر شمشیر را برگزید. پس خود و برادران و اهلبیت او برای محاربه برخاستند و کشته شدن را بر متابعت با یزید ترجیح دادند. و آن گروه لئیم فاجر آنان را فرو گرفتند و تیر باریدند و حسین مانند کوه بر جای ثابت بود غریت او هیچ چیز سست نکرد. پای او در میدان جنگ از کوهها نیز محکمتر بود و دل او از هول قتال مضطرب نمیشد و قوم او از لشکریان ابنزیاد بسیار کشتند و مشرف به مرگ ساختند و مجروح کردند و از اینان کسی کشته نشد مگر آنکه بسیاری از آنها را کشتند و پس از آن خود کشته شدند و آن حضرت مانند شیر خشمگین بر هیج کس نمیتاخت مگر به ضرب شمشیر کار او را میساخت و او را فرش زمین میکرد. نقل کرده اند از کسی از روات گفت: ندیدم مرد تنها ماندهی مصیبت رسیده را که فرزندان و اهلبیت و یاران او کشته شده باشند. یعنی قوت قلب و آرامش دل و جرأت اقدام نه پیش از او دیدهام مانند وی و نه بعد از او. گریستن برای امامی که سر از بدنش جدا کردند و او را با هجده نفر از اهلبیت و خانواده اش شهید نمودندکه هیچ یک را در روی زمین شبیه و مانندی نبود. و نخواهد آمد کمترین کاری است که میتوان انجام داد و کسانی که حرمت پیغمبر خود را ندانستند و در این ماه با ذریت پیغمبر خود قتال کردند و زنان ایشان را اسیر نمودند و اموال ایشان را به غارت بردند. پس خدا نیامرزد آنان را هرگز که حتس آتش جهنم هم برای آنها زیاد است
اگر می
خواهی که در درجات عالی بهشت با امام معصوم همنشین باشی، پس برای اندوه و غم آنان اندوهناک باش و برای شادی آنان شاد باش .
گردآوری متن: محمدرضا المعی
انتهای پیام/
