به راستی درصد افراد مجرد جامعه چقدر است؟ حال که با وجود ویروس کرونا، بسیاری از زوج‌های جوان قید مراسم عروسی را زده‌اند و با کمترین تشریفات سعی در آغاز بی‌دغدغه زندگی مشترک خود دارند، آیا تغییری در روند ازدواج در این ۱۰ ماهه اخیر دیده شده‌است؟ چه تعداد مجرد داریم که باید تا چند سال دیگر ازدواج کنند و در غیر این صورت هرگز شانسی برای ازدواج نخواهند داشت؟ آیا ایران در حال مواجه شدن با پدیده تجرد قطعی است و آیا این پدیده، عواقب سنگینی بر جامعه تحمیل خواهد کرد؟ این‌ها بخشی از سؤالاتی است که این روز‌ها در جامعه وجود داشته و برای پاسخ به آن به سراغ کارشناس زبده‌ای رفته‌ایم که سؤالاتمان را بی‌پاسخ نگذاشت.
به گزارش آوای خزر، دکتر شهلا کاظمی‌پور، جمعیت‌شناس و مدرس دانشگاه در گفتگو با «جوان» گفت: «الزاماً ازدواج و زندگی مجردی دو روی یک سکه نیستند. این را هم نمی‌توان صحه گذاشت که آمار ازدواج رو به کاهش بوده‌است؛ چراکه به دلیل کاهش جمعیت در معرض ازدواج در اثر کاهش موالید دهه ۷۰ در کشور شاید این طور به نظر برسد که ازدواج‌ها تقلیل یافته‌است که البته این قضاوت با در نظر گرفتن اعداد خام آماری نادرست است و باید با محاسبه میزان خالص ازدواج بتوان به نتیجه قابل‌قبولی دست یافت، ولی به طور کلی طبق پژوهش‌های صورت گرفته و آمار سال ۱۳۹۵ می‌توان گفت نه‌تن‌ها تغییری در میزان ازدواج دیده‌نشده بلکه در برخی مقاطع، افزایش آمار هم داشته‌ایم.»
وی با اشاره به وجود ۱۳ میلیون جوان مجرد که ۵ میلیون نفر آن را دختران در سن ازدواج تشکیل می‌دهند، خاطر نشان کرد: «این ۵ میلیون دختر در بین سن ۱۵ تا ۴۴ سال هستند که البته با رخ دادن سالانه ۸۰۰ هزار ازدواج، رقم این پدیده حیاتی قابل‌قبول است. البته در مقوله زندگی مجردی یا به اصطلاح تجرد زیستی نمی‌توان آمار رسمی و قابل اتکایی را یافت. در سرشماری‌ها تعداد خانوار یک نفره را می‌توان بررسی کرد که براساس آن، زنان سالمند یا مطلقه را هم شامل می‌شود که ناخواسته و به دلیل مرگ همسر یا جدایی از وی، تجرد یافته و به صورت تک نفره زندگی می‌کنند که درصدی از آن‌ها را هم افراد ازدواج نکرده تشکیل می‌دهد که یا به طور یک نفره یا در قالب ازدواج سفید با یک شریک دیگر زندگی می‌کنند که آمار آن‌ها چشمگیر نیست؛ عامل مهاجرت از مهم‌ترین عوامل زندگی مجردی است که افراد با جابه‌جایی به شهری دیگر، در پی توفیق شغلی یا تحصیلی هستند، ولی در عین حال کسانی که والدین‌شان در همان شهرند و به هر دلیلی زندگی مستقلی را تشکیل داده‌اند رقم ناچیزی را نشان می‌دهد.»
کاظمی‌پور با بیان اینکه نمی‌توان بر هر نوع از زندگی مجردی انگ منفی داده و مانع از بروز آن شد، ادامه داد: «آنجایی که با روابط نابهنجار باشد، ایجاد نگرانی خواهد کرد. طبق مطالعات انجام شده، افراد با رسیدن به سن ازدواج، دغدغه ازدواج را دارند که برای آقایان کمی دیرتر از خانم‌ها اتفاق می‌افتد و در عین حال، معدودند افرادی که گرایش به ازدواج نداشته و به هر علت، متمایل به ازدواج‌های غیررسمی یا روابط ناهنجار هستند که البته در تمام جوامع وجود دارد. همچنین زندگی مجردی مختص افراد مجرد نیست و چه بسا افراد متأهل هم به‌رغم دارا بودن همسر و فرزند با مهیا کردن خانه مجردی، تمایل به روابط زیرزمینی و دوستی‌های نامتعارف داشته باشند. پس در بررسی زندگی‌های مجردی باید به این دسته از افراد هم توجه داشت.»
این جامعه‌شناس در ادامه، ضمن اشاره به اصطلاح تجرد قطعی در علم جمعیت شناسی افزود: «تجرد قطعی به معنای آنست که افراد جامعه تا یک سن مشخص ازدواج نکرده‌اند و پس از به حداقل رسیدن درصد مجرد‌ها در آن سن مشخص، این درصد کم نمی‌شود؛ یعنی برای آقایان بین ۱۵ تا ۱۹ سال، درصد مجرد‌ها ۹۸ درصد است که در ردیف سنی ۵۰ سال این درصد به ۲ خواهد رسید و پس از آن یا بدون تغییر یا بدون کاهش درصد خواهد ماند. این ۲ درصد از آقایان که به هر دلیلی ازدواج نکرده و احتمال ازدواج‌شان بسیار ضعیف است به عنوان تجرد قطعی شناخته می‌شوند. این درصد در خانم‌ها به ۵ درصد رسیده و دلیل آن برهم خوردن تعادل جنسی در بین متولدین دهه ۵۰ بوده‌است. دختران دهه ۶۰ هنوز به تجرد قطعی نرسیده‌اند و این پدیده برای متولدین دهه ۷۰ بسیار اندک خواهد بود؛ چراکه در اثر کاهش موالید دهه ۷۰، تجرد قطعی به شرط مجرد بودن یک میلیون دختر از بین خواهد رفت.»
انتهای پیام/1005
نظرات شما
پربازدیدترین ها
پربحث ترین ها
آخرین اخبار
