زنده باد صلح!

آوای خزر- رقیه توسلی: جنگ. کرونا. زندگی. مرگ. صلح.
مطمئنا اینروز‌ها همه‌ی جهان در فکر کردن به این کلمات مشترکیم و به مُشتی مردمان خسته از سوال تبدیل شده ایم. سوالات تکراری که هر چه بیشتر توی دهانمان می‌چرخد بیشتر مزه‌ی دود و آتشش می‌زند بیرون.

این چند روزه، خودم و آدم‌ها را زیر نظر گرفته ام.‌
می‌بینم چه طور صبح به صبح دنبال سر اخبار داخلی و خارجی می‌خواهیم برسیم به چرایی تفکرات و چرایی رفتار و کردار عالم. به دلایل این حجم ناآرامی ممتد بشر... می‌بینم آنقدر زیاد "چو عضوی بدرد آورد روزگاریم" که زن خانه دار ایرانی پُست اش طریقه جرمگیری کتری و پخت آلو اسفناج نیست دیگر. توی صفحه شخصی اش با ۱۲۱ فالوور می‌نویسند؛ گورستان بزرگتر به چه درد می‌خورد پرزیدنت ولادیمیر پوتین؟!... می‌بینم پدربزرگی توی صف نانوایی از خاطراتش می‌گوید. از بچه هایش. از جنگ. از دوتا عروس اش که سی سال آزگار است منتظرند. از خودش که هر شب با عکس شیرپسر‌های گمنامش دردودل می‌کند... می‌بینم پشت تلفن و حضوری ندارد و ورد زبان همه دو کلمه است؛ روسیه، اوکراین... می‌بینم یک کرونایی حاد برای اوضاع جنگ زده‌ها دعا می‌کند. انگار ویدئویی دیده از سیلان ویلانی مادری با سه کودک قدونیم قد و آوارگی نوزادان یکروزه‌ای که جای نوشیدن شیر توی گوش شان، لالایی پالت تانک است... می‌بینم دانشجویی شعرش را سومین بار است که استوری گذاشته. از طیاره‌ها و تیربار‌ها گفته و از گلوله‌های عراقی که هنوز زنده اند و سر از فلسطین و یمن و اوکراین درآورده اند.

به این شب و روز‌های غریب فکر می‌کنم و می‌بینم باز نفسم بالا نمی‌آید و یک جایی مدام گیرپاژ می‌کند. جایی که نمی‌دانم دقیقا کجاست. برای چهلمین بار سعی می‌کنم نفس بکشم که نمی‌شود. قطع می‌شود. یاد حرف مادربزرگم می‌افتم. خدابیامرز می‌گفت؛ ناخوش که بشوی اولین چیزی که کم می‌آورد، جگر است. مستثناپستسنا نداریم. آدم جگردار مال قصه هاست.

ساعت شش صبح است و پشت لپ تاپم. در خانه همسایه با هول و ولا باز می‌شود و اکیپی آدم می‌زنند بیرون. بی خبر نیستم از همسایه پابه ماهم. الحمدالله انگار وقتش شده که گل پسرشان بدنیا بیاید. چشم هایم را می‌بندم و اولین دعایی که به ذهنم خطور می‌کند این است؛ الهی که سیاستمدار نشود، اگر شد از آن جنگ طلب‌ها نشود.

پی نوشت
هنگامی که شیطان به خداوند متعال گفت من از چهار طرف (جلو، پشت، راست و چپ) انسان را گمراه می‌کنم، فرشتگان پرسیدند: شیطان از چهار سمت بر انسان مسلط است پس چگونه او نجات می‌یابد؟ خداوند فرمود: راه آسمان و زمین باز است؛ راه آسمان، نیایش و راه زمین، سجده.

انتهای پیام/۱۰۰۰