آوای خزر- رقیه توسلی: خشمگینم و از دیروز غُرولندم گرفته. درست ترش از وقتی خبرِ بیمارستان المعمدانی را شنیدم و وقایع و فیلم ها و مستندها هولم دادند تا عمق فاجعه.
طرف حسابم، مشخص است. او. اویِ بی کشور. مهاجر دزدی که روزی آمد و هفتاد سال است که رفتن یادش رفته. گماشته ای که اینروزها در یک محفظه نشسته و دستش روی دکمه پرتاب می رود. دکمه ی فرمان موشک ها و بمب های جی بی یو. به او که نمی دانم کیست اما خوب می دانم چند روزیست غزه را گذاشته دَم تیر و آدم هایش را بی خانمان کرده. به او که قلب و شرف ندارد و حتما با چند قُپه ی پیزوری روی شانه، خیال تغییر دنیا را دارد. به جلاد انگلیسی امریکایی. به او و دوروبری های از خدا بیخبرش که آنقدر رفتن شان به تعویق افتاد که برای خودشان پرچم بُریدند و دوختند و سر دروازه ی فلسطین آویزان کردند.
وای از وقتی که خشم و غم درهم شود. مثل حالِ همین روزهای من. که نمی شود ساکت ماند. نمی شود روبروی آدمکش های دکمه زن نایستاد و زُل نزد توی چشم غاصبشان و جمله پشت جمله پرت نکرد سمت شان. نمی شود به او و آنها نگفت که باشد دکمه ات را فشار بده اشغالگر، اصلا دکمه هایت را بی وقفه بکوب تا ته دنیا، ولی چه سود وقتی خودت هم می دانی آرزوی داشتن این سرزمین را به گور خواهید بُرد.
چون فلسطین یعنی پیرمردی که ۴۰ سال مشقت کشید خانه اش را بسازد اما وقتی ویرانش کردی گفت فدای سر وطنم...
فلسطین یعنی برادری که شهادتین خواند زیر گوش برادر هفت ساله اش...
فلسطین یعنی خبرنگاری که بعد از زاری بالا سر عزیزانش می رود دنبال ثبت و ارسال حقیقت. دنبال نجات تکه پاره های وطن...
فلسطین یعنی پزشکی که هم طبابت بلد است و هم رفاقت با دل زخمی مجروحان...
فلسطین یعنی امدادگری که دست خالی، بی باند و سِرم و بتادین باز می ماند و میدان داری می کند...
فلسطین یعنی عکاسی که می داند تا پای جان باید باشد و تصویر مظلومیت و ظلم را قاب کند و دانه دانه شان را بفرستد دست جهانیان. دست بیناها، کورنماها، سازمان ملل، دست تاریخ، به دست آیندگان...
چون فلسطین یعنی مادرهایی که خودشان چفیه مقاومت می اندازند روی دوش طفلان شان...
فلسطین یعنی پدرانی که قلب شان پای شهادت نوزاد و جوان منفجر شده اما هنوز قاطع و عاشق فریاد می کشند؛ لبیک یا فَلَسطین...
فلسطین یعنی درختان زیتون. زیتون های سبز. سبزهای غلیظ. یعنی درختانی که خیالشان جمع است در سرزمین پایداری عاقبتشان بخیر است...
فلسطین یعنی سنگ. سنگ های خضاب شده به خون. خون های پاک رزمندگان غزه، رام الله، حیفا، کرانه باختری...
فلسطین یعنی مسلمانانی که این روزها زیر بمباران به هم کمک می کنند و در دل آوارها می جورند که جان ها و اجساد را بیرون بکشند و بگویند: ما از پا نیفتادیم! فلسطین ادامه دارد! فلسطین تمام نمی شود! غزه دیار آبا و اجدادی ماست! ما با چنگ و دندان ایستاده ایم!..
فلسطین یعنی دختربچه ای که وسط معرکه جنگ و بمب های یک تُنی و فسفر سفید، جلوی لنز خودش را اینطور معرفی می کند؛ هیام هشت ساله از فلسطین...
فلسطین یعنی گذرگاه هایی که از شمال تا جنوب بسته است اما "یوآف گالانت"، "گرنت شپس" و "لوید آستین" ها باز خواب و خوراک ندارند و پریشان اند. پیداست کشتار راضی شان نکرده، قتل عام هم، خانه های خراب هم، مرگ های دسته جمعی هم.
خشمگینم و حرف هایم تمامی ندارد. اما واقعا هر چه فکر می کنم نمی فهمم این دکمه زنِ بی کشورِ جلاد دیگر چه حیوان ناشناخته ایست!
انتهای پیام/
