آوای خزر – یادداشت/ دکتر کمال نادری امیری: بدون شک یکی از بزرگترین و لذت بخش ترین رقابت های بزرگ در مقیاس جهانی؛ مسابقات ورزشی می باشد که بیشترین مخاطب را در سراسر دنیا به خود اختصاص داده است.
در بین تمام مسابقات؛ تقریبا میتوان گفت از لحاظ اعتبار سنجی و رتبه بندی "مسابقات المپیک" که هر چهار سال یک بار برگزار می شود بالاترین جایگاه را بین کلیه سطوح مسابقات داراست؛ از این رو هر ورزشکار حرفه ای در هر گوشه ای از دنیا آرزوی بالا رفتن از سکوی قهرمانی این کارزار بزرگ را در سر دارد.
اگر موفقیت های فردی ورزشکاران المپیکی را که شامل هدف گذاری شخصی درست، استعداد مرتبط با رشته خود، پشتکار و نظم در تمرین که گاها منتج به کسب مدال و افتخار آفرینی می شود از کلیت داستان فاکتور بگیریم و آنها را نوابغ و استثناعات ورزشی تلقی کنیم مابقی رویداد المپیک یه پروژه بی نهایت عظیم، زمان بر، کارشناسی شده و کاملا حرفه ای می باشد.
به عنوان مثال: اگر المپیک را کنکور سراسری دانشگاه تصور کنیم، کسی که در این رویداد موفق به کسب رتبه عالی می شود قطعا در فاصله زمانی طولانی برنامه ریزی مدون داشته؛ روزانه برای هدف خود به صورت منظم وقت گذاشته؛ با کارشناسان خبره ذیربط مشاوره های تخصصی انجام داده تا بتواند به نتیجه مطلوب برسد.
منظور از طرح مثال بالا این جمله بود که موفقیت در کنکور از عهده دانش آموز شب امتحانی بر نمی آید، همچنین مدال آوری در المپیک هم از دسترس ورزشکاران سطحی و بی هدف و سوشیال مدیا قطعا خارج است. یک ورزشکار المپیکی که در قاب تلویزیون، روزنامه، جراید و اخبار از او یاد می شود نماینده کل کاروان اعزامی به مسابقات است؛ کاروانی که ۴ سال با برنامه پیش رفته تا ورزشکار را به مدال برساند که در واقع این کارزار رقابت قدرت نمایی پرچم کشورهاست!
برنامه ۴ ساله از این قرار است؛
تمرین و ممارست مداوم و منظم تحت نظر مربی و کارشناس خبره
تامین آرامش فکری و ایجاد تمرکز برای ورزشکار از سوی کمیته المپیک؛
تامین بودجه ورزشکاران برای گذران زندگی تا ورزشکار از هر نوع دغدغه های غیر مرتبط به دور باشد.
حال آنکه عوامل تخصصی نظیر مربی حرفه ای؛ مربی بدنساز؛ پزشک؛ روانشناس مشاور؛ ماساژور
فیزیوتراپ و انجام اردوهای حرفه ای، اینها حلقه های زنجیری است که مدال خوش رنگ المپیک از ان آویخته می شود.
متاسفانه از منظر غیر کارشناسی و عوام تمام هجمه و انتظار بر دوش ورزشکار قرار میگیرد ولو اینکه ورزشکار به خودی خود در اکثر مواقع نقش تعیین کننده را ندارد.ناگفته نماند کم نیستند ورزشکاران نابغه که در زمره ابر ورزشکاران قرار می گیرند که توانسته اند با وجود خیل مشکلات و نقصان تیمی با تکیه بر توان فردی خود حماسه سازی کنند.
نمونه این ورزشکاران را در کاروان هایی میبینیم که با وجود اعزام تیم های مختلف؛ ورزشکار مورد نظر در عین ناباوری شکست اکثر ورزشکاران کاروان و همچنین ورزشکاران هم رشته خود باز هم نتیجه مطلوب کسب می کند.
بنابرین جدای از تعصب و نگاه احساسی، فرایند "موفقیت" در المپیک مشروط به یک کار گروهی و تیمی هماهنگ کارشناسی شده که طی چهار سال برنامه ریزی شکل می گیرد و بدون شک این هدف بزرگ نیازمند اقدام بزرگ و پرورش روح قهرمانی در ورزشکاران دارد.
ورزشکارانی که به زبان ساده حکم تیر فولادی یه کمان را دارند که قطعا با نیت اصابت به هدف پرتاب می شود. بیننده نگاهش به هدف دوخته شده و تیر را تعقیب می کند ولو اینکه برای تحقق این هدف نیاز به کمان خوب، تیر انداز خوب، شرایط جغرافیایی و جوی خوب ، دسترسی مناسب و بسیاری عوامل دیگر است.
بنابرین دنیای المپیک و کسب مدال دنیایی متفاوت از زندگی مردم عادی؛ ورزشکاران عادی؛ فعالان ورزشی و رسانه های اجتماعی است.
برای ثبت یک لحظه در تاریخ ورزش المپیک ورزشکار همچون یک سرباز گوش به فرمان مجبور به رعایت ضوابط بسیار دقیق، تمرینات کشنده و دور از ذهن، استراحت دقیق و به موقع، رژیم های اصولی و طولانی، دوری از مهمانی و محافل، دور بودن های طولانی از خانواده و عزیزان، حضور در اردوهای طولانی و سنگین، تحمل آسیب های جدی و جزیی است تا به هدف برسد.
هدفی که اسطوره ورزش قرن محمد علی کلی اینگونه آن را تعریف میکند: "از تک تک لحظه های تمریناتم متنفر بودم اما وقتی به آخر کار فکر می کردم خودم را مجبور به انجام آنها میکردم تا موفق شوم"!
انتهای پیام/
