آوای خزر/ وسایل نقلیه جدید را اصطلاحا «ای‌وی. تول» می‌خوانند، نامی که در انگلیسی سرواژهٔ عبارت «هواگرد با قابلیت پرواز و فرود عمودی» است. برآورد می‌شود که گردش مالی این بازار تا سال ۲۰۳۵ به ۲۵ میلیارد دلار برسد. پس تعجبی ندارد که سرمایه‌گذاران چشم به آسمان دوخته‌اند.
این هواگرد‌های تمام‌برقی طوری ساخته شده‌اند که به‌هیچ‌وجه دی‌اکسیدکربن تولید نکنند. بیش از ۵۰ شرکت دنیا اکنون در حال تولید نمونه اولیه هواگرد‌هایی با گنجایش ۲۰ مسافرند.
یکی از آن‌ها شرکت نوپای ایرکار در ترکیه است. این شرکت در سال ۲۰۱۷ با هدف یافتن راه خروجی از این بن‌بست ترافیک و آلودگی تأسیس شد و مؤسسانش به‌جای انتظار تعریض خیابان‌ها و بهبود حمل‌ونقل عمومی، به افق‌های دیگری چشم دوخته‌اند.
ایرکار در قطب فناوری ترکیه جای گرفته و شریک یکی از بزرگترین شرکت‌های نرم‌افزاری کشور است. هدف نهایی مؤسسان، ایجاد شبکه‌ای از تاکسی‌های پرندهٔ تمام‌برقی و خودران است؛ و پس از انجام آزمون‌های فراوان با مدل‌های کوچک، امسال آزمایش مدلی با اندازهٔ واقعی آغاز شده است. مدیرعامل ایرکار امیدوار است تاکسی‌های هوایی این شرکت تا سال ۲۰۲۵ بتوانند مسافر جابه‌جا کنند. اما هنوز موانعی بر سر راه است. گردانندگان این شرکت می‌خواهند تحول‌ساز باشند و آماده‌اند برای ساخت ماشین‌های پرنده راه‌های نرفته را بروند.
با ایری آلتون‌بازار، بنیان‌گزار شرکت ایرکار امیدوار است که تاکسی‌های این شرکت تا سال ۲۰۲۵ و نهایتا ۲۰۲۶ در مقیاس کم شروع به‌کار کنند و فعالیتشان تا سال ۲۰۳۰ عادی شود و از آن پس رشد کند.
کشتی‌های هوایی به آسمان باز می‌گردند
کشتی‌های هوایی شرکت فرانسوی «فلاینگ ویلز» (نهنگ‌های پرنده) قادرند ۶۰ تن بار را تا دوردست‌ها ببرند و این کار را به‌شکلی پایا انجام دهند.
سباستین بوگون، مدیرعامل شرکت «فلاینگ ویلز» می‌گوید: «هدف‌مان استفاده از نوعی کشتی هوایی بزرگ است برای انتقال یک بیمارستان موقت به نقاط دوردستی نظیر جزایر. این بیمارستان حدود دو هفته آنجا می‌ماند و مردم را درمان می‌کند و بعد جابه‌جا می‌شود. می‌توان هر سال این بیمارستان را به آن نقاط بازگرداند و با این کار، کیفیت درمانی شهر‌های بزرگ را به نقاط دور دست منتقل کرد.»
هرچند سرمایه‌گذاری روی شیوه‌های تازهٔ حمل‌ونقل به‌آرامی رشد می‌کند، اما کارشناسان می‌گویند سازمان‌های ایمنی پرواز در سراسر دنیا مقررات سفت‌وسختی در این زمینه دارند. برخی از کارشناسان هم معتقدند که این ایدهٔ ماشین‌های پرنده دست‌کم در کوتاه‌مدت چندان به صرفه نیست.
دکتر آندرئاس باردن هاگن استاد دانشگاه صنعتی برلین می‌گوید: «حجم بار و مسافری که یک قطار از برلین به فرودگاه می‌برد در مقایسه با همین‌ها در یک هلیکوپتر معمولی یا مدرن بسیار بیشتر است. اگر بخواهید صد‌ها نفر را جابه‌جا کنید، آسمان بسیار شلوغی خواهید داشت که احتمالا عموم مردم تحمل آن را ندارند. پس این‌ها نوعی خدمات اضافی با هزینه اضافی است.»
اما رؤیای ماشین‌های پرنده دیگر خیال محض نیست و میلیارد‌ها دلار به‌سوی شرکت‌های نوپای سازندهٔ آن‌ها سرازیر شده است. اما سوال اینجاست که آیا چنین طرحی فقط سرگرمی ثروتمندان می‌شود یا روزی سفر را برای همه متحول می‌کند؟
