به گزارش آوای خزر، برای اکثر ما در جهان، نور خورشید به عنوان یک استاندارد در زندگی روزمره ما وجود دارد. خورشید تنظیم کننده طبیعی زمان، انرژی بخش و روشنی‌بخش روزهای ما است. اگرچه ممکن است تابش هر روزه نور خورشید برای اکثر مردم عادی باشد، اما مکان‌هایی در زمین وجود دارند که روزانه ۸ تا ۱۲ ساعت خورشید بر آنها نمی‌تابد و یا حتی در طول سال تابش نور خورشید را دریافت نمی‌کنند.
شهر ترومسو(Tromsø) در نروژ در فاصله ۲۰۰ مایلی شمال حلقه قطب شمال قرار دارد و از نوامبر تا ژانویه هر سال، خورشید در این شهر طلوع نمی‌کند. در حالی که اگر کمی به جنوب بیایید، به شهر "ریوکان"(Rjukan) می‌رسید و با شهری عجیب و غریب مواجه می‌شوید که خورشید بر آن نمی‌تابد و مردمان آن در نیمی از سال بدون نور خورشید زندگی می‌کنند.
شهر یا شهرک ریوکان در یک دره عمیق بین دو کوه قرار دارد و ۶ ماه از سال خورشید را نمی‌بیند. البته دلیل این امر آن نیست که خورشید در این منطقه بر فراز افق قرار نمی‌گیرد، بلکه به این دلیل است که ریوکان زندگی خود را در سایه کوه‌های اطراف خود می‌گذراند و توسط این دو کوه احاطه شده است.
این شهر در تاریخ خود همیشه در این سایه‌های افسرده‌کننده قرار داشته است، تا زمانی که آینه‌های غول‌پیکری در این شهر نصب شدند که میدان شهر را روشن کنند.
افراد محلی این آینه‌ها را "Solspeilet" به معنی "آینه خورشید" می‌نامند. این آینه‌ها مجموعه‌ای از سه آینه غول پیکر تحت کنترل رایانه هستند که خورشید را ردیابی می‌کنند و مرکز شهر را روشن می‌کنند.
این آینه‌ها در ارتفاع ۴۵۰ متری بالاتر از سطح شهر نصب شده‌اند و هر ۱۰ ثانیه با حرکت خورشید تنظیم می‌شوند.
این آینه‌ها در سال ۲۰۱۳ نصب شده‌اند و از آن زمان تاکنون گردشگران زیادی را به خود جلب کرده‌اند. آنها ایده "مارتین آندرسن" هنرمندی بوده‌اند که به این شهر نقل مکان کرده بود و تحمل کمبود نور خورشید را نداشت. وی مقامات محلی را متقاعد کرد که این آینه‌ها را با هزینه حدود ۸۰۰ هزار دلار بسازند و چهره این شهر را برای همیشه تغییر داد.
البته گفته می‌شود پیش از آنکه "آندرسن" به این رؤیا تحقق ببخشد و این پروژه را در سال ۲۰۱۳ اجرایی کند، این ایده در واقع متعلق به یکی از مشهورترین ساکنان ریوکان موسوم به مهندس "سام اید" بوده است. بیش از یک قرن پیش، این صنعتگر مشهور این ایده را داشت که آینه‌های غول پیکری را بر روی کوه نصب کند تا نور طبیعی را برای زندگی ساکنان این شهر به ارمغان آورد، اما فناوری این کار هنوز وجود نداشت و اجرایی کردن آن عملی نبود.
وی در عوض یک وسیله نقلیه کابلی را در سال ۱۹۲۸ ترتیب داد تا مردم محلی بتوانند برای دیدن نور خورشید از آن استفاده کنند.
آینه‌های به کار رفته در این پروژه ۵۰ متر مربع مساحت دارند، اما با همین اندازه مساحتی حدود ۲۰۰ متر مربع را در مرکز شهر روشن می‌کنند. اگرچه این نور در تمام شهرک پخش نمی‌شود، اما این آینه‌ها نیمی از سال که خورشید بر این شهر نمی‌تابد، ظاهری طبیعی به آن می‌دهد و ریوکان را از تاریکی مطلق و روشنایی مصنوعی نجات می‌دهد.
بسیاری از مردم در ابتدا با هزینه این پروژه مشکل داشتند و آن را هدر دادن پول می‌دانستند، اما وقتی دیدند این آینه‌ها باعث جذب گردشگر می‌شود، از آن استقبال کردند. این شهر هم‌اکنون به عنوان یک جاذبه گردشگری برجسته در نروژ برشمرده می‌شود و بازدید کننده‌ها را که مایل به دیدن مرکز شهر آینه‌ای هستند، از سراسر جهان به خود جذب می‌کند.
بنابراین به دلیل جغرافیای خاص، ریوکان از طریق مهندسی‌های خلاقانه و نصب آینه‌های غول پیکر تحت کنترل رایانه در کوه‌های اطراف، تابش آفتاب را در مرکز خود دریافت می‌کند.
انتهای پیام/1005
