شهر زلزله زده، کشور سیاست زده

آوای خزر -مصطفی داننده


 شهر زلزله آمده است. هر گوشه را نگاه می‌کنی آوار است.غم هست. داغ هست. مرگ هست. انسان خوب هم هست. کسانی که کمک می‌کنند. مردم عادی، هنرمند، ورزشکار از گوشه کنار کشور می‌آیند تا داغ مردم شهر زلزله زده کمی آرام شود.

 در میان آدم‌های خوب قصه ما آدم‌های بد هم هستند. کسانی که روی آوارهای شهر ایستاده‌اند و به دوربین نگاه می کنند و به دنبال منافع سیاسی خود می‌گردند در لابلای داغ مردم.

 آنها می‌خواهند در تنور زلزله نان داغ خود را بچسبانند.آنها می‌خواهند برای انتخابات‌هایی که در پیش است از امروز از لای آوارها رای جمع کنند.

 یکی علم مسکن مهر را بلند کرده است. دیگری از بیمارستان خراب شده تازه ساز دم می‌زند. دیگری پیامی را دست به دست می‌کند که جهانگیری در شب زلزله  به استاندار کرمانشاه گفته است :« جشن تولد رییس جمهور هستیم، فردا پیگیری می‌کنیم!»

 این اولین بار هم نیست. دیوارهای این کشور رنگ سیاست به خود گرفته است. هر اتفاقی تلخی می‌افتد عده‌ای قلم بدست می‌گیرند و رنگ سیاست به شهر می‌زنند.

 نمی‌دانم چرا به اینجا رسیده‌ایم. غم و شادی هم ندارد. هر اتفاقی در این کشور می‌افتد باید منتظر بود با سیاست یکی شود.

 جامعه ایرانی اینگونه نبود. باور کنید اینگونه نبود. اخلاق ذبح سیاست شده است.

 بسیاری از کسانی که درگیر سیاست در ایران هستند تنها نام  مسلمان را یدک می‌کشند. آنها در کلام علی (ع) را اسطوره خود معرفی می‌کنند. آنها شاگردان اول مکتب ماکیاول هستند. رسیدن به هدف با هروسیله‌ای، مکتب آنها هست.

 کاش انتخابات در این کشور تعطیل می‌شد. کاش این دو جریان سیاسی می‌نشستند پست‌ها را بین هم تقسیم می‌کردند و گاهی بین هم جا‌به‌جا می‌کردند تا حداقل مردم قربانی سیاسی بازی آنها نشوند.

 به خدایی که می‌پرستید ما راضی‌تر هستیم شما به سیاست‌تان برسید و ما مردم به زندگی‌مان.

 این کشور را زلزله تکان نداده، این سیاست است که ستون‌های کشور را به لرزش درآورده است

 بیچاره وطن، بیچاره ما.