آوای خزر/ «ازعلائم عشق واقعی اینه که همسرت احساساتت رو حدس بزنه!». این هم یکی دیگر از باورهایی است که ممکن است منجر به تخریب رابطه زناشویی شما و سرانجام طلاق و جدایی شود.
بعضی از افراد ذهن خوانی را از علائم عشق واقعی می‌دانند و معتقدند که عاشقان حقیقی ناخودآگاه از افکار و احساسات همدیگر خبر دارند. بسیاری از مردم خیال می‌کنند که یک رابطه خوب، رابطه‌ای هست که هر دو با هم کاملاً هم فکر باشند و در یک طول موج باشند.
بعضی‌ها به عشق در یک نگاه و اینکه از چشمان او عشق را و یا غم را خواندم، اعتقاد دارند و این را از علائم عشق واقعی می‌دانند. البته این واقعیت دارد که دوستان همسران و همکاران خوب تا حدودی احساسات یکدیگر را درک می‌کنند و وقتی که تا حدودی احساسات یکدیگر را درک می‌کنند، بهتر می‌توانند کار‌های‌شان را انجام بدهند و بهتر می‌توانند به یکدیگر کمک کنند.
اما با این حال ممکن است افراد در خواندن افکار و احساسات یکدیگر اشتباه کنند. نیاید ذهن خوانی را از علائم عشق واقعی دانست.
به مکالمه زیر دقت کنید
یک نفر به شخص دیگر یک پیام شوخی فرستاده و آن شخص جواب داد:
منظورت از این پیام چیست؟
و آن شخص در پاسخ گفت:
منظور؟ این فقط یک شوخی بود.
-من می‌دانم که این شوخی نبود با خودت روراست باش راستش را بگو.
-به خدا شوخی بود چیزی نیست که بخواهم راستش را بگویم.
-الکی نگو شوخی بود من می‌دانم که شوخی نبود.
-من که از دل خودم بیشتر خبر دارم من میگم شوخی بود.
-دروغ نگو راستشو بگو.
(فرد کم کم عصبانی می‌شود)؛ چه دروغی دارم بهت بگم؟
-دیدی از صدات هم معلومه من که احمق نیستم می‌دونم منظورش چیه!
این نوع مکالمه‌ها بسیار مرسوم هستند من افراد بسیار زیادی را دیده ام که اینگونه با یکدیگر صحبت می‌کنند:
خودم بزرگت کردم...
من خودم یه پا روانشناسم...
تورو بهتر از خودت میشناسم...
خدا تو رو میشناسه...
و...
این حرف‌ها همگی بی معنی و نادرست است واقعیت این است که هیچ کس نمی‌تواند بهتر است خودمان خودمان را بشناسد هیچ فردی ذهن خوانی بلد نیست حتی ما به عنوان روانشناس هم ذهن‌خوان نیستیم.
ما در اتاق درمان گاهی حدس می‌زنیم و بعد از مراجعه کننده می‌پرسیم آیا حدس درست است؟ و می‌دانیم که ممکن است که اشتباه کنیم، مثلاً ممکن است که من به مراجع خودم بگویم همین الان که داشتم باهات حرف میزدم یهو به دیوار نگاه کردی، انگار که توی فکر فرو رفتی، آیا به چیزی فکر کردی؟ آیا درست حدس زدم؟ در مکالمه قبلی هم لازم است که فرد بگوید آیا از این شوخی منظوری داشتی؟
نگاه دیگر
هیچ وقت به کسی نگویید که خودش باید بفهمد، من که نباید بگم من که نباید توضیح بدهم، اگر او مرا دوست داشته باشد نیازی ندارد که برایش توضیح بدهم، خودش باید بفهمد، اگر مجبور باشم توضیح بدهم دیگر فایده ندارد.
این باور نادرست به خصوص در روابط عاطفی زناشویی و جنسی خیلی رواج دارد.
مثلاً خانم می‌گوید اگر مجبور باشم به شوهرم بگویم چطور با من رابطه جنسی داشته باشد آن وقت همه لذت آن از بین می‌رود. اگر او مرا واقعا دوست داشته باشد باید مرا بشناسد نباید که برایش توضیح بدهم وذهن خوانی را از واجبات عشق واقعی می‌داند و اگر خودش بگوید، رفتار‌های اورا ساختگی و دروغین می‌داند یا شوهر می‌گوید؛ اگر که زنی شوهرش را واقعاً دوست داشته باشد خودش می‌داند چکار کند که او را خوشحال کند اگر که من با او بگویم پس این یک نوع تظاهر است.
ما نعمتی داریم به نام گفتگو، ما می‌توانیم به دیگری بگوییم: «میشه منو نوازش کنی؟، میشه اینطوری منو نوازش کنی؟»
حیوانات نمی‌توانند اینطور بگویند آن‌ها فقط بر اساس غریزه‌شان رفتار می‌کنند. اما انسان‌ها باید تمام رفتار‌های پیچیده را یاد بگیرند که روابط جنسی هم شامل آن می‌شود. ما با غریزه‌هایی اساسی مانند گرسنگی تشنگی و واکنش‌هایی مانند: مکیدن، قورت دادن، نفس کشیدن و ... متولد می‌شویم، اما موارد دیگر را باید با آموزش یاد بگیریم نه با آزمون و خطا!
البته پیش هم آمده است که به مردم بی‌احساس و بی‌تفاوت و بی‌اعتنا آموزش داده شده است، اما نتیجه‌ای نداشته است.
دیالوگ مخرب: من که نباید بگم خودت باید بفهمی.
دیالوگ درست: میشه این کار یا اون کار رو نکنی من ناراحت میشم میشه اینکار این کار را بکنی من خوشحال میشم.
یک باور دیگر هم وجود دارد که باعث تقویت این باور می‌شود و آن این است که همیشه باید قدرت در دست تو باشد، پس نباید همه حرفا را بزنی بلکه باید به او فشار بیاوری که این باور هم سبب می‌شود که دعوا و اختلافات شما زیاد شود و یا رابطه‌تان سرد شود.
اینکه گاهی اوقات احساسات و افکار دیگری راحدس بزنیدخوب است و به ما احساس خوبی می‌دهد، اما نباید این را به عنوان یک حق مسلم و همیشگی بخواهیم و آن را از علائم عشق واقعی بدانیم.
دیالوگ غلط: اگر که مرا دوست داری باید این کار یا آن کار را برایم انجام بدهی.
دیالوگ درست: وقتی فلان کار را انجام می‌دهی یا فلان کار را انجام نمی‌دهی احساس می‌کنم دوستم نداری.
در دیالوگ اول شما او را متهم می‌کنید که از قصد این کار را انجام داده است. در دیالوگ دوم شما فقط احساس خودتان را می‌گوئید و دلیل رفتار او را نمی‌دانید.
زن و شوهر باید به یکدیگر یاد بدهند که چطور باهم همراه باشند. منظورتان را بگوئید و توضیح بدهید و از همسرتان توقع نداشته باشید که ذهنتان را بخواند.
بنابراین بسیار مهم است که ذهن کسی را نخوانید، هیچ وقت به کسی نگویید که چه فکری می‌کند و چه احساسی دارد. به‌خصوص درباره مسائل جنسی با یکدیگر صحبت کنید واگر نه ممکن است رابطه شما در معرض خطر جدایی و طلاق قرار بگیرد./برترین ها
