مطمئنا در دنیای پرتلاطم امروزی، یکی از موضوعاتی که می تواند جوامع بشری را از اختلافات شخصی و جمعی در امان نگه دارد، آشنایی با حقوق متقابل افراد با یکدیگر و قانون است . مهمترین تاثیر این آگاهی را می‌توان در پیشگیری از وقوع بسیاری از مشکلات حقوقی دانست.
در جامعه کنونی که آستانه تحمل مردم پایین آمده و به سرعت عصبانی میشوند، کوچک‌ترین کلمه‌ای ممکن است مصداق توهین قلمداد شود و فرد با استناد به چنین ادعایی بخواهد اعاده حیثیت کند و فرد توهین‌کننده را مورد پیگرد قانونی و حقوقی قرار دهد.
به گزارش آوای خزر ،با استناد به مواد قانونی می‌توان در نظر داشت که شاید بسیاری از رفتارهایی که روزانه رخ می‌دهد، مصداق توهین محسوب شوند و با علم به مجازات های منظور شده در قانون مجازات می‌توان فرد توهین کننده را مورد پیگرد قانونی قرار داد.
توهین در اصطلاح حقوقی
توهین در معنای خاص آن عبارت است از نسبت دادن مورد اهانتآمیز اعم از دروغ یا راست به دیگران، به هر وسیله و طریقی که ممکن باشد یا انجام دادن هر فعل یا ترک فعل که از نظر عرف و عادت موجب کسر شان یا تحقیر شدن طرف می‌شود.
مجازات فحاشی در قانون
همان طور که جرائم علیه وضعیت جسمانی اشخاص سبب واکنش کسی که مورد ستم و جنایت واقع شده میشوند و نیز جامعه در برابر مجرم دادخواهی می‌‌کند، جرائم علیه اشخاص و شرافت افراد نیز به همین صورت است. این جرائم میتواند آسیب روحی و روانی برای فرد در پی داشته باشد که در بسیاری از موارد مداوا و درمان آن بسیار سخت تر از صدمات و ضررهای مالی و جسمی است.
به موجب قانون، شخص در صورت توهین به افراد از قبیل فحاشی و به کار بردن الفاظ رکیک، به مجازات شلاق تا ۷۴ ضربه یا ۵۰ هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی محکوم خواهد شد.
فحاشی یک جرم عمدی است و ارتکاب غیرعمد آن در حقوق جزا شناخته شده نیست. یعنی مرتکب باید «عمد در ارتکاب رفتار تحقیرآمیز نسبت به دیگری» را داشته باشد. در واقع در اینجا به دو مورد می‌توان اشاره کرد:
- مرتکب در ارتکاب عمل خود عمد و قصد داشته باشد. یعنی در حالت خواب و هیپنوتیزم و مستی نباشد و کلاً بدون اراده مرتکب صورت نگیرد.
- مرتکب از ناپسند بودن رفتار خود اطلاع داشته باشد. برای مثال برخی تفاوت‌های فرهنگی یا زبانی باعث عدم اطلاع و آگاهی وی نباشد.
علنی بودن، شرط تحقق توهین نیست
جز در مواردی که در قانون به آنها اشاره شده است، علنی بودن توهین شرط تحقق آن محسوب نمی‌شود. در واقع اگر هم کسی در یک مکان خصوصی و بدون حضور شاهد به دیگری توهین کند مرتکب جرم می‌شود، حتی حضور شخص مخاطب توهین هم شرط تحقق نیست .
ممکن است شخصی به کسی که در میان جمعی حضور ندارد توهین کند. منظور از حضور، حضور فیزیکی نیست . همین که شخص مخاطب، مثلاً از طریق تلفن، الفاظ توهینآمیز را می‌شنود یا از طریق ارتباط اینترنتی حرکات توهینآمیز را مشاهده کند کفایت می‌‌کند.
جرم ، توهین مطلق است
برای وقوع جرم توهین نیاز به عمل خاصی مثلا آزار دادن شخص نیست و به محض اینکه به کسی اهانت شود جرم توهین اتفاق میافتد. به عبارتی اگر مخاطب روحیه بالایی هم داشته باشد، و حتی اگر عملاً از توهین ناراحت نشود باز هم مجازات فحاشی ، به صرف ناپسند بودن رفتار مرتکب از نظر عرف، محقق شده است.
گاهی ممکن است گفتار و رفتار توهینآمیز کسی نسبت به دیگری به گونه‌ای باشد که به جای آنکه صرفاً موجب تحریف شخصیت و تحقیر او شود ارتکاب عمل مجرمانه‌ای را به‌طور صریح به وی نسبت دهد.این نوع گفتار و رفتار موجب تشدید مجازات مرتکب خواهد شد.
