از چاله تهران به چاه نکا

 آوای خزر- امیر خلیلی: سی سال تمام، به حکم کارگزینی، کمی مجبور و کمی از سر پُز و غرور، تهران‌نشین بودم. هرچه به پایان خدمت نزدیک‌تر می‌شدم، هوای تهران آلوده‌تر می‌شد. به‌جایی رسید که ریه‌هایم «دیزلی» شده بودند؛ با کمترین سرفه، چیزی شبیه «نفثه المصدور» از سینه‌ام بیرون می‌جهید. مادربزرگ خدا بیامرزم می‌گفت: «پِخ پِخو شدی!» و اخوان ثالث هم گویا همین حال را وصف کرده بود که:

«نفس کز گرمگاه سینه می‌آمد برون.

ابری می‌شد تاریک، چو دیوار می‌ایستاد در پیش چشمانم!»

کم‌کم نفسم بالا نمی‌آمد. ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادند تا من که با «زن نشسته» شده بودم، تصمیم به مهاجرت از تهران بگیرم. رؤیایم، هوای روستایی جلگه نکا بود؛ جایی با جنگل‌های سبز در جنوب و دریای آبی خزر در شمال؛ و سرانجام آمدم...، اما چه آمدنی!

آب، با نمک مایل به شور؛ جنگل، کچل مایل به زرد؛ هوا، غبارگرفته و سرشار از گرد. دل‌مان به دریا خوش بود که گویا از هجوم من و ما ترسید! عقب‌نشینی کرد و فاصله‌ی ساحل سایه‌دار توسکا تا لب دریا، حالا یک بیابان داغ شده است!

تنها دل‌خوشی ما «هوای مطبوع» بود... که آن‌هم به لطف «ناترازی انرژی» و تصمیمات نابخردانه، به باد رفت. نیروگاه نکا، چندگانه‌سوز شد و حالا فقط چهار اگزوزش، کار تمام اگزوز‌های تهران را می‌کنند!

و ما که آرزوی نفس کشیدن در هوای پاک را داشتیم، از چاله تهران، به چاه نکا افتادیم.

 انتهای پیام/